Advocate like a mother

Ik weet niet goed welke emotie op dit moment primeert, boosheid, verdriet of onmacht. Vanochtend kreeg ik telefoon van één van de scholen die we bezocht hebben voor Jackson.

Het is een reguliere basisschool waar we voor de zomervakantie al op gesprek zijn geweest. Een hele aangename kennismaking met de Intern Begeleider (IB’er), locatieleider en enkele leerkrachten. Willem en ik gingen met een heel positief en warm gevoel naar buiten. Dit leek ons een fijne plek voor Jackson. De IB’er sprak uit dat het een meerwaarde voor de school zou zijn om kennis te maken met gebarentaal en een gebarentolk in de klas, maar dat de uiteindelijke beslissing met het hele team genomen moest worden. Daar ben ik het mee eens, uiteindelijk wil je niet dat die beslissing er van hogerhand wordt doorgeduwd. Ik wil graag dat iedere leerkracht waar mijn zoon mee te maken krijgt weet waarom die tolk in de klas staat, en daar ook okay mee is.

Leerkrachten hebben een voorbeeldfunctie
Maar wat ik vanochtend te horen kreeg zag ik even niet aankomen. De IB’er belde, met slecht nieuws. Het team was unaniem en resoluut, er was veel weerstand, alleen maar weerstand eigenlijk. Ze willen geen tolk in de klas, ze willen zelfs niet gaan kijken op een school die met een tolk werkt. Hoe kan je een dergelijke beslissing maken als je niet eens de moeite neemt om het te onderzoeken? Hoe kan je beslissen over iets waar je eigenlijk niets vanaf weet? Jullie kennen mijn zoon niet, hebben hem nooit ontmoet. Gebarentaal is jullie vreemd en jullie hebben waarschijnlijk ook nog nooit gecommuniceerd met iemand met CI’s. Het enige wat jullie wel hebben is onbegrip en onwetendheid. En dat ligt dan aan de basis van deze beslissing? Jullie zijn fucking leerkrachten, jullie hebben een voorbeeldfunctie. Als jullie al geen tolerantie kunnen opbrengen voor het onbekende, wat geven jullie je leerlingen dan eigenlijk mee op school? Dat het okay is om bekrompen te zijn, om bang te zijn voor hetgeen dat je niet kent? Dat zolang iedereen hetzelfde is je mee mag doen, maar als je extra hulp nodig hebt het te eng wordt?

Ik weet dat een gebarentolk in de klas niet zomaar iets is, het is een inbreuk, dat snap ik. Ik had ook weerstand verwacht, maar ik had ook gehoopt op bereidwilligheid. De moed om te zeggen: het is vreemd voor ons maar laat ons zien wat het inhoudt, en we zullen dan een beslissing nemen. Niet direct een afwijzing zonder enig valabel argument buiten ‘er is te veel weerstand’. Is het niet juist de bedoeling dat je nieuwe dingen leert op school? Dat het je wereld vergroot? Het maakt mij intens verdrietig te moeten horen dat de tolk die mijn zoon nodig heeft om gelijkwaardig en ontspannen te kunnen communiceren op school niet welkom is. Hij heeft daar namelijk recht op, en het kost de school niets. Ik vraag me af hoe lang de discussie geduurd heeft tijdens het teamoverleg, aan een vergadertafel met lauwe thee en flauwe koffie. Hoe snel de IB’er de opdracht kreeg om dit maar direct de kop in te duwen. En aan haar de ondankbare taak om mij dat te melden. Ik neem de IB’er niets kwalijk, haar emoties naar mij toe waren oprecht.

Tussen (dove) wal en (horend) schip
Passend onderwijs, het klinkt zo mooi maar in de praktijk is het verdomd lastig. Dit is precies waar ik bang voor was toen Kentalis Talent aangaf dat Jackson beter af zou zijn in het reguliere onderwijs. Hij valt tussen de (de dove) wal en het (horende) schip. En dat ik als moeder een soort van bepleiter moet worden, een ‘advocate’ zoals ze mooi zeggen in het Engels. Omdat ik sta voor hetgeen waar mijn zoon recht op heeft, omdat ik het allerbeste voor hem wil. Maar al dat vechten is emotioneel zwaar, dat ondervond ik deze ochtend nog maar eens. Schouders eronder, tranen drogen, het van me af schrijven en hopen dat er scholen en leerkrachten zijn die mijn teleurstelling van nu kunnen wegnemen. En dan ga ik nu een ijsje eten met mijn zoon.