Als je denkt dat je er bent…

Afgelopen week was een week met een hoop zelfreflectie. Zo was ik aanwezig bij een bijeenkomst voor ‘zorgenmoeders’. Een heerlijke dag met yoga, goede gesprekken, een workshop met een coach en heerlijk eten. Fijn om even ‘onder ons’ te zijn, waar alles bespreekbaar is, herkenbaar en geen taboes. Een traan, een lach en een heerlijke relativerende opmerking hier en daar.

Tekst: Marie-José Schelvis

Hoe anders is dit in de wereld waar ik me ook in bevind: de ‘gewone’ wereld. De vakantie inmiddels weer achter de rug. En daar waar iedereen toeleeft naar vakantie en ‘even helemaal niets’, is een vakantie voor mij (of voor ons in de zorgintensieve wereld) hard werken. Geen regelmaat, minder hulp, minder rust. Elin doet niet aan een verplichte ‘Arbo- pauze’. Als ik haar dan voor de zoveelste keer achter de tv installeer omdat ik echt even geen energie meer voor iets heb, surf ik wat over social media. Als je jezelf al enigszins zielig vindt, moet je je nooit in deze digitale wereld begeven. Vrolijke gezichten in de sneeuw, in de zon, in de bioscoop, in het theater of welk leuk spannend uitje er ook maar te vinden is, want: #vakantie #qualitytime #eventijdvoorelkaar #washetaltijdmaarvakantie #skieeeeen #zoniszolekkerdezetijdvanhetjaar!

Het groene monster
Ik weet inmiddels ook wel hoe nep deze digitale wereld is. Iedereen wil maar laten zien hoe leuk het leven is, hoe goed het gaat. En dat daar negen van de tien keer iets heel anders achter zit, laat niemand zien. Maar toch laat ik dat groene monster toe. Ik reageer kribbig en geïrriteerd. Ik zit thuis. Speel voor de tienduizendste keer MarioKart met Elin, kleur een kleurplaat of kijk met haar naar Paw Patrol. En ik negeer die stomme stem in mijn hoofd, ‘iedereen doet maar’, ‘hoe lang houd ik dit vol?’
Dat groene monster komt stiekem steeds vaker mijn lijf in. Ik reageer hier echt fysiek op. Maar waarom? We wonen in een prachtig huis, ik heb een lieve man, twee prachtige meiden en een ietwat drukke hond. Natuurlijk is Elin een handvol en begint Bente te puberen, maar een leven zonder hen kan ik me niet voorstellen. Waarom geniet ik er niet meer van? Waarom ben ik zo snel kribbig? Ik heb toch een hele mindfulness cursus gehad? Ik ben daarna toch ‘ontslagen’ bij de psycholoog? Wat is er aan de hand? Zo zie je maar, als je denkt dat je er bent, ben je er toch nog steeds niet…

Gouden tip
Vandaag ben ik terug bij de psycholoog. Ik hoop op ‘de’ gouden tip. De tip om dat monster te verslaan. Het is alleen lastig onder woorden te brengen. Ik ben niet jaloers. Is het misschien dan toch verdriet? Ik heb de situatie toch volledig geaccepteerd?
Wat is het dan fijn als het klikt met je psycholoog en zij jou een spiegel voorhoudt. Als zij zegt: ‘Heel eerlijk Marie, het is gewoon k*t. En dat mag je soms ook gewoon vinden. Ik zou niet in jouw schoenen willen staan. Om het gewoon even zo bot te zeggen.’ Als ik uitleg dat ik gewoon niet meer zo ‘zuur’ wil zijn en me vaak niet in kan leven in de ellende van anderen – die mijns inziens echt overdreven is – dat ik de small talk niet meer beheers, maar vrij snel de diepte induik, geeft ze me een paar goede tips waar ik de komende weken mee aan de slag ga. Ik voel me een stuk lichter als ik de spreekkamer uitloop.

In de wachtruimte die ik passeer, zit een moeder met een baby- tweeling. De ene huilt hartverscheurend. Ik schiet de mama aan en vertel haar dat mijn tweeling inmiddels bijna dertien is, en dat het echt beter wordt. Ik gooi niet de ‘maar de ene is gehandicapt’-bom op haar schoot. Is het helemaal gelogen? Nee, het leven wordt echt beter.
Ik stap met een lach de auto in. Dat groene monster zal zich zeker nog af en toe aandienen, maar ik beloof te luisteren naar hem en niet gelijk boos te worden. Dat is het plan.

Marie-José is getrouwd met Patrick en zoekt inmiddels al 16 jaar haar weg in zorgenland. Haar jongste dochter Elin (16), helft van een tweeling (samen met Bente), is ernstig meervoudig gehandicapt. Het gezin van Marie-José vindt het erg leuk om buiten te zijn en ze fietsen, rennen en sporten erop los, ook met Elin en hond Charlie! Marie-José geeft graag kijkje in haar leven; alle ups maar ook downs. Zorgen, drukte, ziekte, maar ook – soms hele kleine – bijzondere momenten deelt ze hier.