Bel

De bel doet het al maanden niet. Waar ik in dit soort gevallen heel goed in ben, is me schikken naar de situatie. Verwacht ik een pakje, dan hang ik een briefje op de voordeur: kloppen svp. En als er bezoek komt, ga ik voor het raam de krant zitten lezen tot ik de mensen aan zie komen. Het zal niet snel in me opkomen de bel te repareren. Mijn strategie is afwachten tot het ding het op een dag vanzelf weer doet.

Zo doe ik het met andere apparaten ook. Je moet ze de kans geven op eigen kracht te herstellen, het mankement beschouwen als een soort huishoudelijke griep. Momenteel lekt het Senseo-apparaat, maar op een dag niet meer, verwacht ik. De waterkoker gilt zo schel sinds ik hem schoonpruttelde met azijn dat ik hem van mijn man ’s avonds niet meer mag gebruiken (“anders komen de buren klagen vanwege geluidsoverlast” – wat niet erg is want de bel doet het niet dus we horen ze toch niet). Maar goed, ik hoop dus dat de waterkoker over een tijdje vanzelf weer tevreden fluisterend zijn werk doet. Kapotte dingen moeten de tijd krijgen tot bezinning te komen en zichzelf te herstellen. Liefdevolle verwaarlozing heet dat. Werkt bij mensen vaak ook.

De bel gaat
“De bel ging, hoorde je dat?” vraagt Rob licht verrast als hij op een middag deze week naar de voordeur loopt. Ik had al zo lang geen aandacht besteed aan het feit dat de bel stuk was, dat ik er niet eens van opkeek dat hij het opeens weer deed. Triomfantelijk loopt Rob de kamer in met de bos bloemen die zojuist voor ons is bezorgd. “Misschien”, zegt hij, “komt Job straks ook gewoon weer terug. Kwestie van lang genoeg wachten.” Ja, zo zal het gaan. En dan zijn we blij dat we het bordje naast de voordeur met onze drie namen erop nog altijd niet hebben vervangen.