Blindelings vertrouwen

Je staat er wellicht niet bij stil, maar als je een zorgenkindje hebt, speelt vertrouwen een hoofdrol in je leven. Vertrouwen geven aan artsen, therapeuten en begeleiders. Je vertrouwt je kind toe aan de voor jou best denkbare zorg. Vertrouwen hebben in jezelf, in je partner en vooral in je kind.

Dat laatste vind ik lastig. Ik heb de neiging Bommel alles uit handen te nemen. Het liefst zou ik alle problemen die ze heeft voor haar oplossen. Ik zou haar ontwikkeling eigenhandig grote stappen vooruit willen brengen. Het ligt echter niet in mijn macht dit te doen. Helaas. Het is Bommels leven. Zij zal er zelf, op eigen kracht, uit moeten halen wat er voor haar in zit. Het ‘enige’ dat ik hoef te doen is haar vertrouwen. Blindelings.

Op mezelf vertrouwen is soms ook een uitdaging. Ergens zit toch die twijfel: doe ik de juiste dingen? Doe ik het wel goed? Ben ik wel een leuke en goede moeder – voor Bommel en ook voor Fiene? Ben ik wel een goede vriendin? Een leuke echtgenote? De moeheid, de zorgen, de stress, ze zorgen er allemaal voor dat je vertrouwen wel eens wankelt. Ook in je relatie. Want laten we eerlijk zijn, je relatie wordt behoorlijk op de proef gesteld als je een zorgintensief kindje hebt. Tycho en ik gaan redelijk hetzelfde met dingen om. En daar waar dat niet zo is, respecteren we de ander en geven elkaar de ruimte om ‘er anders over te denken’. Dat maakt dat ik erop vertrouw dat wij het samen en als gezin prima zullen redden in deze zorgintensieve wereld.

De vanzelfsprekendheid der dingen; leven, gezondheid, slaap… Dat is waarin je het vertrouwen verliest als je ouders blijkt van een zorgenkindje. Toch is er dan vertrouwen te hebben in de ‘niet vanzelfsprekendheid’. Want als niets zeker is, is alles nog mogelijk…!

Deze column is gepubliceerd in het KinderThuisZorg Magazine met het thema: Vertrouwen.