Brief voor Bommel (1 jaar)

Lieve Bommel,
Je bent alweer 1! Wat een jaar! Zoveel meegemaakt. Waar moet ik beginnen? Het brengt ineens weer veel naar boven. Het lijkt zo lang geleden en toch voelt het nog steeds alsof je er net pas bent. Officieel woon je ook nog geen heel jaar thuis. Jij bent zo’n ontzettende vroege vogel dat je eerst “op kamers ging” om daarna thuis te komen wonen…

Een terugblik op een intens jaar dat gaandeweg steeds minder intens werd.

Een beetje thuis in het ziekenhuis
Een wieg hoort niet leeg te zijn, spullen niet ongebruikt en een gezin niet incompleet. Het was een bizarre realiteit voor papa, mij en Fiene. Zo was je er en zo reden we op en neer naar 3 ziekenhuizen, waar allerlei artsen en deskundigen ons het hemd van het lijf vroegen. Alles om er maar achter te komen wat je mankeert. Maar in welk bedje je ook lag, of op welke kamer, we maakten er jouw en ons plekje van. Tekeningen van je zus, jouw eigen lakentjes en doeken, roze overslag rompertjes. Alles om een beetje thuis bij jou te houden. Onze geur. Zodat je niet zou vergeten waar je vandaan kwam. Zoveel vreemde medische handen. Ik was bang dat je zou vergeten dat er ook zoiets als liefdevolle aanraking is. Dat wij jouw papa, mama en zus zijn. In het ziekenhuis verblijven en niet weten wanneer het moment komt dat je weer met ons mee naar huis mocht, en of dat überhaupt zou kunnen, was vreselijk. Gelukkig bleken het uiteindelijk “slechts” twee maanden te zijn en toen was je lekker thuis!

Heftige start
Die heftige start lijkt nu zo ver weg. Alle alarmen van de monitor, de apneus en daaropvolgende brady’s (te lage hartslag), je hoorbare ademhaling. Het is gelukkig bijna niet meer voor te stellen. Je doet het nu zo goed! Maar een paar keer hebben we gedacht dat we alweer afscheid van je moesten nemen. Je kon soms gewoon niet aan zuurstof komen, hoe goed jij ook je best deed. En wij konden niets doen. Verschrikkelijk om mee te maken. Je zat met een paar weken oud al aan de coffeïne om je ademhalingsprikkel te stimuleren. En daarna de afkickverschijnselen met het stoppen ervan. Met nog amper 2 maanden oud liep je al voor op je moeder qua levenservaring…; kleine junkie!

1e operatie
Toen je 5 weken oud was onderging je een KNO operatie. Wij liepen, alsof we zelf verdoofd waren, als zombies te slenteren door het WKZ om de tijd door te komen. Toch is het gekke, dat ik jouw tijd op de PICU, als de meest rustgevende en fijne heb ervaren van de hele ziekenhuis periode. Je had even echt rust van alles. Je kon herstellen terwijl je slapend werd gehouden. 1 op 1 verpleging 24 uur per dag. Je was in hele goede handen. Dat gaf papa en mij ook rust. Ruim drie weken later mocht je naar huis. We konden ons geluk niet op dat je eindelijk met ons mee mocht.

1e keer zelf zorgen
De eerste keer zelf thuis voor je zorgen. Het heeft ons best overvallen. Er was nu geen verpleegkundige meer die ons hielp met alles. Nu moesten we het zelf doen. Ook moesten we onze draai als gezin van 4 nog vinden. Ik heb die eerste maanden thuis als heel heftig ervaren. Veel verdriet om wat jou en ons overkomen is. We zijn echter altijd blijven geloven in verbetering. En jij laat dat iedere dag zien. We hebben onze draai inmiddels goed gevonden en jij kunt steeds meer en maakt steeds stapjes vooruit. Bikkel!

1e keer KinderThuisZorg
Er is door dit alles een wereld voor ons open gegaan. Medisch maatschappelijk werk,  transmurale zorg, kinderfysiotherapie, pre-logopedie. We hadden er geen verstand van. Zo wisten we ook niets van het bestaan van KinderThuisZorg. De eerste keer dat de KinderThuisZorg kwam, vlak voor kerst, was een verademing. Eindelijk hulp. Eindelijk rust. Je hebt zulke lieve dames die voor je zorgen! Ik hoor papa en mijzelf echter nog zo zeggen: “Die zorgindicatie hoeft na 6 maanden niet verlengd te worden. Dan hebben wij dat niet meer nodig.”. Helaas is dat niet het geval. Maar dat moment gaat er komen, let maar op! Tot die tijd kom jij aan zorg, aandacht en knuffels niets tekort.

1e keer werken
De eerste keer weer werken… Jankend zat ik aan de ontbijttafel. Me afvragend wat ik in godsnaam aan het doen was. Wat voelde ik me een slechte moeder dat ik ging werken. Soms heb ik die momenten nog. Toch ben ik een leukere mama als ik werk. Je kunt wat meer relativeren. Even uit de zorg stappen en andere zaken doen, andere mensen ontmoeten. Je bezig houden met, wat voor mij voelt als, futiliteiten. Het is fijn om mijn werkzaamheden om handen te hebben. Jij vermaakt je ondertussen prima met jouw verpleegkundigen van de KTZ. Sterker nog je pakt ze helemaal in!

1e vakantie
De eerste keer samen op vakantie. Mensen vroegen ons of dat wel kon met jou. Wij zagen en zien geen reden waarom dat niet zou kunnen. En hoe stoer! We hebben het “gewoon” gedaan! Het feit dat we na een kleine week alweer naar huis moesten zullen we maar gauw vergeten. Dat had niet eens te maken met de dingen die je mankeert! De midweek die we daarna nog met z’n vieren hebben gehad was heerlijk. We hebben genoten. Even lekker uitwaaien. Jij had het reuze naar je zin!

Gewoon Bommel
Het is een heel ander jaar geworden dan we hadden gedacht. Soms wil je de tijd bevriezen tot dit voorbij is en we daarna “echt” kunnen genieten. Maar dat kan niet. Dat is alsof je tijdelijk zou stoppen met leven om daarna door te gaan. Zo is het leven niet. We moeten er doorheen. 1 dag tegelijk. En weet je, het is prima zo. Dat redden wij. Of er nu een hokje komt of niet. Het is goed. Jij met je vrolijkheid, je zin in het leven, je kracht om dingen te willen kunnen, je prachtige koppie en lach. Jij bent goed zoals je bent. Jij bent “gewoon” onze lieve Bommel!

1 jaar
Vandaag ben je 1 jaar! Hieperdepiep hoeraaaa!

Je gaat jouw 2e levensjaar in. Laten we met elkaar afspreken dat we heel veel van deze eerste-keer-dingen niet een tweede keer gaan doen! Helaas wel een tweede operatie. Vanaf volgende week heb je een gaatje in je buik en een maagstoma. Dat terwijl ik je zo mooi afgebakken heb afgeleverd. Zij het met een klein bakfoutje hier of daar…maar dat overkomt de beste bakkers!

Het wordt een prachtig jaar. Het jaar waarin je zelfstandig gaat zitten, op je buik gaat rollen en misschien wel steeds beter en meer zelf gaat eten. Wie weet waar je ons nog allemaal mee gaat verrassen?! Hopelijk komt binnenkort de indicatie rond voor het medisch kinderdagverblijf. De fysio, de logopediste en de KinderThuisZorg lopen door. Alles doen we er aan. En dat zullen we blijven doen.

Lieve kleine schat,

Het komende jaar wacht.
Ons avontuur gaat verder.
Bestemming (nog) onbekend.

Maar de reis, die wij met z’n vieren maken, is nu al onvergetelijk!

Ik hou van jou, en barst uit elkaar van trots,

liefs,

Mama