Buigen of breken
Een vader en zijn dochtertje van 6 fietsen samen naar school. Er staat een fikse tegenwind. De vader spoort zijn dochtertje aan om door te fietsen ondanks de tegenwind: “Kom op, je kan het. Nog even doorzetten!”. Het meisje doet haar uiterste best en fietst zo snel als haar beentjes kunnen. Als zij niet meer kan, zegt ze tegen haar vader: “Papa, ik kan de wind niet inhalen.”. De vader uit dit verhaal, een bekende, vertelde me dit. Het kwam enorm bij mij binnen en daarmee kwam ook het inzicht dat ik, ondanks alles, nog steeds aan het proberen ben de wind in te halen…
Als ik maar mijn best blijf doen, als we toch nog maar even die afspraak en dat gesprek doen, als ik maar hard genoeg op mijn tenen blijf lopen; dan komt alles goed. Dan komt er rust en een plek in de luwte. Maar niks is minder waar. Ik heb me drie slagen in de rondte gefietst en nog altijd is het ‘einde van de wind’ niet dichterbij. De wind wijkt niet voor mij. Hij blaast altijd maar door. De wind is genadeloos en kan harde klappen uitdelen. Het is buigen of breken. Ik ben niet alleen thuis aan het proberen voorbij te wind te komen, maar ook op mijn werk doe ik al maanden pogingen de wind in te halen. Tevergeefs. Deze week ben ik door een hevige windvlaag ongenadig van mijn fiets gedonderd. Ik ben te laat gebogen…
Verdriet
Het besef dat kwam met die ene opmerking van dat dochtertje, zorgde ervoor dat ik brak. En het intense verdriet kwam weer aanwaaien. Het is haast tastbaar. Het verdriet van het besef dat, hoe hard ik ook mijn best doe, ik de situatie met Bommel niet kan veranderen. Ik kan niet beïnvloeden hoe hard de wind waait, ook al wil ik zo graag een lekker warm zomers briesje! Ik kan alleen zorgen dat de omstandigheden zo gunstig mogelijk zijn. De rest is aan haar. Het verdriet omdat je aan jezelf toe moet geven dat het even niet meer gaat. Ook op mijn werk. Er wordt al maanden een (te) groot beroep gedaan op mijn flexibiliteit, aanpassingsvermogen en mijn energie (sorry werk…!). Ik ben echter een Mantelmama. Dit betekent dat er thuis al continu een beroep gedaan wordt op deze zaken. Als dat lang genoeg duurt gaat dat enorm schuren. Ik kan niet én op de barricaden blijven staan én allerlei andere strijden moeten leveren. Ik heb me in allerlei bochten gewrongen, maar de wind is onverbiddelijk.
Midden in de wind
Ik voel me heel kwetsbaar. Ik ben zo moe. Ik snak zo naar rust. Ik ben zo verdrietig. Omdat het niet lukt. Omdat iemand me door 1 verhaal heeft laten inzien dat de strijd die ik aan het leveren ben, niet te winnen is. Ik vecht zo hard, ik doe zo mijn best, ik doe er alles aan om het op alle fronten goed te blijven doen. En nog win ik de strijd niet. Ik kan niet alle ballen allemaal even hoog in de lucht blijven houden. Hoe graag ik dat ook wil. Het punt dat ik voorbij de wind zal zijn komt niet. Ik kan de wind niet inhalen. Hij gaat uiteindelijk wel weer liggen, daar ben ik van overtuigd. We hebben ook voldoende momenten wind mee. Voor nu is dit echter wat er is. En dat mag. Tranen mogen soms ook hun eigen vrije beloop hebben, net zoals de wind zijn eigen koers bepaalt.
Ik moet leren fietsen midden in de wind.
Lieve Vera, je voelt je machteloos. Wat een verdriet! Voor iemand die een "control freak" is, een perfectionist, is het extra hard "to let go" en accepteren dat zoveel niet in je eigen handen is. Ik herken dat wel. En het gaat nu over jullie dochtertje dus dat ligt super gevoelig en pijnlijk. Veel sterkte toegewenst.
Life isn't about waiting for the storms to pass. It is about learning to dance in the rain. Vivian Green
Lieve Vera, weer een treffende metafoor. Je kunt niet het onmogelijke van jezelf te vragen.
Andere uitdrukking, maar zeker een hele treffende! Het is alleen soms nog lastig om in de regen te dansen vol overgave. Bedankt voor je reactie Vivian!
Bedankt Hans! Helemaal gelijk, maar je ziet dat ik het soms niet kan nalaten het toch te proberen…
Natuurlijk, snap ik ook
Lieve Vera, ik herken dit heel erg. Het is nog zoveel moeilijker om los te laten dan om alles goed te regelen (wat al echt onmogelijk is). En hoe goed bedoeld ook, het is gewoon heel moeilijk te begrijpen voor anderen. Laat die wind maar even waaien, kom weer op krachten en kies dan welke wind je eerst aan wil gaan en welke (nog) niet. Bommel en grote zus boffen enorm met zo'n betrokken mama, en ik denk echt dat dit je ooit nog winst gaat opleveren, dat het rustiger wordt en jij je niet druk maakt om dingen die er ook niet toe doen en iedereen daar van gaat profiteren. Mijn enige tip nu is een flesje wijn en een lekker hapje. Je bent voor mij echt een voorbeeld dat je het allemaal maar draaiende hebt weten te houden .
Respect, ontzag, bewondering… Als vroeger mantelzusje herken ik een heleboel, maar de manier waarop jij het verwoord Vera… brings back memories! Smile when it's raining… Bommel boft met zo'n mantelmama! X
Hello Vera, nee ik ben het (Catherine). Vivian Green is degene die dat gezegd heeft. Het opgeven van controle is wat ik zelf het moeilijkste vond toen ik ziek was en onder behandeling. Nu ben je zelf niet ziek dus is het een andere situatie maar toch je moet helemaal accepteren dat je hele belangrijke dingen niet wezenlijk kunt veranderen. Nou, hoe doe je dat? Ik weet het niet. Concentreren op wat je wel kunt veranderen? Zoals de kwaliteit van Bommel's leven. Je kunt Bommel niet helemaal beter maken maar je kunt wel -en jullie doen het al- haar leven meer confortabel maken met jullie aandacht en tederheid en bezorgheid. Het is niet alles of niets.
oops, ik vond het al zo vreemd dat die Vivian mij zo goed kent! 🙂 Het is precies zoals de spreuk die ik bijgevoegd heb: we cannot direct the wind, but we can adjust the sails! Daar gaat het om. Het is soms alleen niet makkelijk… Bedankt voor je lieve reacties! xx
Wow, bedankt lieve mama Ananas!
Ontzettend bedankt Mariska!
Lieve lieve Vera, ook nu raak je me weer met je blog. En eens ben je er door heen, maar gelukkig weet je dat zelf ook, maar nu even niet. En het is nu zoals het is, laat het maar even zo. Denk ook aan jezelf, dat mag ook wel eens. xxx liefs Ingrid
Dit was dus de 1e blog van je die ik las, pff, heftig! Ik hoop dat de wind de afgelopen 2 weken iets is gaan liggen, of dat je een andere manier hebt gevonden om vooruit te komen, of even pas op de plaats, is ook een optie! Erg mooi geschreven. En uit ervaring: de eerste jaren zijn het heftigste, de bommen het grootst, de tegenwind het hardst, het wordt beter, of je hebt een beter bommenwerendschild gevonden, een e-bike, iets om beter bestand te zijn tegen alle dingen die op je pad komen. Ik moet eigenlijk werken, maar ga nog snel ff verder lezen! Groeten Tanja
Bedankt Tanja; lief!
Herkenbaar, ook deze mantelmama is altijd opzoek naar the eye of the storm, even bijkomen maar weten dat het niet stopt. Mijn huis is een puinhoop, het konijn kan los op de oprit en het to-do lijstje telt vele pagina's. Ik ben weer gaan studeren, tenminste iets waar ik invloed op heb. De zorgen om de niet meer zo kleine man prop ik ergens tussen de studieboeken in mijn tas. Meestal gaat het me goed af, tot die ene onverwachte windvlaag…
Bedankt voor je reactie "Anoniem", heel mooi verwoord! Wat knap dat je bent gaan studeren; dat doe ik je (voorlopig) niet na… Veel succes met je studie en de niet meer zo kleine man.
Precies hierom ben ik vandaag na 5 jaar zorgen bij de huisarts beland. Wat heb je het nooi verwoord. En wat is het enorm balen. Ik weet hoe het is. En nu ga ik hopelijk met hulp uitvinden hoe ik soms even uit de wind kan zitten �� Sterkte!
zo herkenbaar zo bijzonder moeder van MCG dochter 33 jaar deze week een wooninitiatief bezocht met vele plussen en toch ook minnen en dan gaat het weet malen en weet je de naam van dat huis Luwtehuis het trof me zo in jouw verhaal
