Dankbaar

Dit weekend was ik gewoon even ik. Vera. Dankzij lieve vrienden konden Tycho en ik een weekend weg. We konden helemaal ons eigen ritme volgen, zonder rekening te hoeven houden met onze 2 meiden en ons zorgintensieve schema. En wat hebben we genoten!

Als ouders hebben we het allemaal wel eens nodig: tijd voor jezelf en tijd samen met je man / vrouw. Als je ouders van een zorgintensief kind bent, is die tijd samen of voor jezelf echter niet altijd zo makkelijk te realiseren. Bij ons ook niet, want: wie zorgt er voor Bommel? Voor Fiene kan ik makkelijker iets regelen, maar voor Bommel is dat een ander verhaal. Tot voor kort kon Bommel soms bij 1 van haar Opa’s en Oma’s logeren. Hartstikke fijn! Maar nu ze groter wordt, zwaarder wordt én (nog) niet mobiel is, is dat een stuk lastiger. Opa’s en Oma’s worden nu eenmaal ook een dagje ouder.

Hoe kunnen we helpen?
Gelukkig hebben we sinds afgelopen jaar versterking van twee hele lieve, kundige en betrokken ‘PGB oppassen’. Dat scheelt al enorm. Toch is ook dan een weekendje weg niet zomaar geregeld. Tot we hulp kregen van een bevriend stel. We hadden al vaker gesprekken met hen gevoerd: “We willen wat doen voor jullie. We willen wel een keer oppassen en voor Bommel zorgen.” Ik vond het een heel lief aanbod, maar ik merkte in 1e instantie dat ik me toch een beetje bezwaard voelde. Dat zij hun vrije tijd op willen geven om voor ons kind te komen zorgen, ‘gewoon omdat’, ik vond en vind het nogal wat. Het voelt als een veel te groot cadeau dat je bijna niet aan durft te nemen. Ik durf het zelf ook nog steeds niet echt te vragen…

Meer hulp nodig
We merken echter dat het kringetje van mensen die op Bommel passen steeds kleiner wordt. Dus breekt het moment aan dat we die kring groter moeten gaan maken. En dus, na de nodige voorbereiding en een driedubbele “Weten jullie het écht zeker?” van onze kant, zijn we dit weekend weggeweest. Naar Zeeland. Onze vrienden zorgden voor Bommel bij ons thuis, en Fiene mocht logeren bij haar grote neven. En alle 4 hebben we een top weekend gehad!

Dankbaar
Nu ik hier weer achter mijn laptopje zit, voel ik me zo intens dankbaar. Wat een lieve mensen hebben wij om ons heen! Ik moet ook denken aan mijn zus en vriendinnen met wie ik af en toe lekker ga eten, zonder mannen en kinderen. Even niks zorgintensiefs. Even niks moeten. Of de vrienden in Spanje waar we een paar dagen langs mochten komen met ons gezin. En dat zij Bommel ‘gewoon’ zonder remmingen verzorgden en ook meenamen in het zwembad. De remmingen die ik soms wel voel, hebben zij helemaal niet. Zij hebben niet de bagage die ik heb. Ze zien wel. “Gaan jullie maar lekker zitten.” Onwennig. Onwerkelijk. Maar heerlijk! Toch vroeg ik nog vaak: “Zal ik Bommel van je overnemen?” Maar dat hoefde niet. Zitten; dat was alles wat ik hoefde te doen. Zo lief.

Ik durf het bijna niet te vragen, maar: volgend jaar weer?!