De Bus

Ik vond niet zoveel van “de bus”. Gewoon een vervoermiddel. Ik vond het een luxe dat Bommel aan huis opgehaald kon worden voor het medisch kinderdagverblijf. Ik had me er dus ook totaal niet mee bezig gehouden of mentaal op voorbereid. Waarom zou ik? Maar toen die bus vanochtend eenmaal voor ons huis stond maakte dat onverwacht van alles los. Ik wist dat ie kwam, en toch was het de bus die ik niet aan had zien komen…

Het was heel raar en totaal niet ingecalculeerd van mijn kant. Maar in die paar minuten dat die grote, witte taxibus voor ons huis stond ging er werkelijk van alles door me heen. De bus kwam niet alleen mijn liefste schatje ophalen, maar het nam mij ook meteen mee. In mijn gedachten, mijn zorgen, mijn dromen, mijn angsten en mijn hoop. Erg confronterend vond ik dat witte gevaarte. Het is het vehikel dat er geen enkele twijfel over laat bestaan: jouw kind is anders en daarom kom ik het ophalen.

(Con)frontale botsing
Tuurlijk; ik weet ook heus wel dat ik Bommel vanmiddag al weer zie en dat ze in goede handen is. Toch borrelt er van binnen een hele hoop. Wat me met name overvallen heeft is het verdriet. Het kwam ineens onze straat inrijden en stopte voor ons huis. En daar stond het. Minuten lang; gewoon te staan. De bus naar een andere wereld. De wereld van de zorg. De wereld waarvan we wisten dat die bestond, maar waarvan we nooit gedacht hadden er thuis te gaan horen. Ons kindje…Het kwam heel hard binnen. Een soort (con)frontale botsing.

Raar
Zelfs Fiene was eventjes verdrietig toen Bommel eenmaal uit het zicht verdwenen was. Want waar neemt dat gevaarte haar zusje mee naartoe? Ineens die bus voor ons huis. Raar! Fiene is nooit opgehaald door zo’n ding. Dat weet ze zelf heel goed.

Het is de bus van de confrontatie dat het anders loopt. Ook al weet ik dat het helemaal niet zo is, het voelde alsof ik Bommel aan haar lot overlaat in dat grote blikken ding. Alsof ik haar achterlaat. In haar eentje tussen al die onbekende grotere kinderen. Zonder onze aandacht, onze liefde en onze bescherming.

Waar stopt de bus?
Allerlei vragen schieten door mijn hoofd:
Zorgen ze wel goed voor haar in die bus? Wordt ze wel gelukkig in de bus? Doen wij hier wel goed aan? Hoeveel bussen zullen er nog voor ons huis stoppen? Waar voeren ze Bommel heen? Komt er een punt dat we over kunnen stappen of op de stop knop kunnen drukken en uit kunnen stappen? Waar stopt de bus?

Instappen!
Uiteraard had Bommel totaal geen last van dit soort hersenspinsels en emoties. Zij vond het prima om in haar stoeltje gezet te worden en keek geïnteresseerd rond. Voor haar is het een bus vol kansen. Vol ontmoeting, vol ontwikkeling en vol potentie. Het is een bus die haar hopelijk verder gaat brengen dan ze ooit geweest is. Het leek wel of zij ook weet dat je eigenlijk maar 1 ding kunt doen als de bus er is: instappen en kijken hoe ver je komt!