De rolstoel

Sinds deze week is ons ‘wagenpark’ voor Bommel met alle aangepaste hulpmiddelen compleet: haar rolstoel is gearriveerd…

Ik weet nog goed dat we een paar jaar terug een aangepaste kinderstoel konden testen thuis, Bommel was denk ik 1,5 jaar. Mijn gevoel erbij? Dat hebben wij toch he-le-maal niet nodig! Met behoorlijk wat tegenzin en een ietwat opstandig gevoel rolde ik het ding naar binnen. Ik dacht toen al bij mezelf: die stoel, die overleeft het weekend niet en gaat daarna mooi weer terug naar het revalidatiecentrum. Bommel zit prima in haar Stokke stoel met rompsteuntjes. Ze gaat over een tijdje vast kruipen en daarna hopelijk staan en lopen, dan hebben we al die hulpmiddelen lekker helemaal niet nodig. Nooit niet!

Het liep anders
Afijn, het is ‘iets’ anders gelopen… Inmiddels staan er 3 ‘aangepaste dingen op wielen’ in onze woonkamer en boven en in de auto vind je nog wat ander ‘aangepast spul’. Ik was er een paar jaar geleden echt nog niet aan toe en ik hoopte vurig dat ik er nooit aan toe zou hoeven zijn. Bij Bommel waren toen ook een aantal dingen nog niet zo zichtbaar en merkbaar als nu. Het was lastig inschatten hoe groot het gat in haar fysieke ontwikkeling precies was en ook was haar verstandelijke beperking nog niet zo duidelijk aanwezig. Hoe opstandig ik me toen ook voelde, nu ben ik blij dat we al die hulpmiddelen hebben. Ze maken ons leven zoals dat nu is net even wat makkelijker.

Buggy
De afgelopen 5 jaar hebben we Bommel rondgereden in een gewone Bugaboo buggy en we hadden er nog zo’n afgetrapte vakantie-buggy bij. In die laatste zat ze voor geen meter, maar ze paste er in en dus ging ‘ie mee. Maar ja, kleine Bommeltjes worden groot en aangezien ze (nog) niet kan staan en lopen en dus zelf niet mobiel is, werd het nu toch tijd voor een rolstoel.

Toch even slikken
Tijdens de passing vond ik het wel oké. Bommel ook. Het was per slot van rekening niet onze rolstoel. Nog niet. En omdat je heel praktisch bezig bent met alles opmeten, denk je er nog niet zo over na. We zijn er ‘gewoon’ aan toe, dus het is fijn dat we dit traject nu doorlopen. En wat het wel tof maakt, is dat je deze helemaal kunt customizen. Dus als er dan een rolstoel moet komen, dan kies ik ook maar de meest blitse kleur en spaakbeschermers die ik kan vinden, dacht ik. En blits is ‘ie!
Gisteren stond hij op school, klaar om gecheckt te worden en mee naar huis te gaan. Ik haalde Bommel op uit haar klas en zette haar in haar rolstoel. Ze reageerde heel relaxed en vond het allemaal wel interessant. Ze zat zelfs al even aan de wielen te friemelen. En terwijl Bommel haar stoel zat te ontdekken en de fysio en ergo controleerden of alles goed was, kreeg ik een kleine knoop in mijn buik. Phoe… dit is hem dan. Onze rolstoel. Toch even slikken.

Testrit met rolstoel
Die middag heb ik samen met Fiene en Bommel een testritje door onze wijk gemaakt. Het loopt en rijdt heel anders dan een kinderwagen, maar wel fijn en soepel. Het zonnetje scheen en Bommel zat als altijd te gieren in haar stoel. Wat haar betreft is haar rolstoel goedgekeurd! Wat mij betreft ook, maar ik merkte gaandeweg onze wandeling dat er brok in mijn keel kwam. Zoveel gemengde gevoelens. Verdriet, omdat dit weer een hele stap is in ons zorgintensieve leven. Het confronteert me weer met het feit dat bij Bommel alles anders loopt. Toch heb ik ook een gevoel van berusting, het is goed zo, en ik ben ergens ook wel opgelucht. Fijn dat het nu duidelijk is, hoe gek dat misschien ook klinkt. Ik kom op onze rondjes vaak dezelfde mensen tegen en gaandeweg de tijd werden sommige blikken steeds meer vragend. Ik zag ze denken: dat meisje zit nu nog steeds in die wandelwagen…
Maar vooral voel ik me enorm trots. Trots op mijn lieve schat die in deze blitse, roze rolstoel zit. Samen zullen we nog veel mooie kilometers maken en wandelavonturen beleven. En ik hoop dat als mensen ons zien lopen dat ze zien wat ik zie: daar gaat de meest stoere meid in de coolste ‘sjeesmobiel’ die ik ooit heb gezien!