De tiende dag

Over het algemeen is ons leven nu redelijk te behappen. We hebben onze draai gevonden en redden ons. Negen van de tien dagen is eigenlijk alles wel ok. Je voelt je goed, je hebt vertrouwen en denkt: alles komt goed. Maar een enkele keer heb je die tiende dag. De dag waarop je denkt komt het allemaal wel goed?

Soms duurt die tiende dag maar een half uur en soms duurt ie een paar dagen. Het is niet erg. Het hoort er bij. Het mag er zijn. Maar het blijft lastig. Je wordt uit je comfort zone gehaald en alles staat voor je gevoel even op losse schroeven. Verdriet en zorgen komen naar boven. Meestal heb ik dat na een ziekenhuis bezoek.

Teruggeworpen
Zo ook deze week. We zijn met Bommel voor de eerste keer naar de neuroloog geweest. Op zich een redelijk overzichtelijke afspraak dachten we. Maar toch krijg je dan wel “even” de gedachtegang van de arts te horen. Die overigens toch best anders was dan we hadden verwacht. En daarna zit je helemaal suf bevraagd & gepraat in de auto en komt pas het besef van wat er nou eigenlijk allemaal gezegd is. En wat betekent dat dan?! Grrrr; zo’n hekel aan! We voelden ons behoorlijk teruggeworpen. We komen weer in de fase van onderzoeken en totale onzekerheid van wat hier nu dan wel of niet weer uit gaat komen. Wel nodig; maar helemaal niet fijn.

Toch een blog
De rest van de week heb ik na zitten denken over mijn blog. Wat schrijf je? Wat wil je meegeven? Want ik voel me na zo’n bezoek verkrampt. Je maakt je zorgen. Het houdt je bezig. Waar gaan we uitkomen? Kun je dan wel een blog schrijven? Ja, toch wel heb ik bedacht!

Kijk naar je kind!
De kunst in deze situatie is om te blijven focussen op je zorgintensieve kindje en op je gezin. Wat een arts ook zegt, je kind is de allerbelangrijkste graadmeter in dit alles. Blijf goed naar je kind kijken. Wat laat hij of zij zien? Houd je daar aan vast! Dit is 1 van de allereerste adviezen die we kregen toen Bommel net opgenomen was. En het is hartstikke waar en het helpt ons nu nog.

Onverwoestbaar
Bommel wordt volgens mij helemaal gek van mij want ik vermorzel haar bijna met kussen en knuffels! Zij kan nog niet protesteren. Fiene zegt op een gegeven moment “Maham, niet doehoen!” Bommel laat het allemaal nog toe. Met mijn gezin samen zijn stelt me gerust, geeft me het vertrouwen en de kracht om door te gaan. Lekker in ons coconnetje. Want wat je ook te horen hebt gekregen, op het moment zelf is er nog niks anders dan toen je die ochtend wakker werd. Het gaat goed met Bommel. Ze boekt vooruitgang, ze is zo vrolijk. Ze is onverwoestbaar! Alle onderzoeken tot nu toe zijn goed teruggekomen.

Want weet je…, soms hebben de medici ook wel eens een tiende dag!