Oranje

Voetbal kijken met een kind erbij was leuker. Correctie: voetbal kijken met Job erbij was leuker. Het gaf me iets te doen tijdens een wedstrijd van twee keer 45 minuten. Hij moest altijd wel iets eten of drinken of vroeg gewoon aandacht.

Voor hem was zo’n wedstrijd bij voorbaat geslaagd. Hij wist dat er werd gejuicht en geroepen. Voor of tegen wie, dat maakte niet uit. Als er maar actie was. Job lette niet op de bal, maar op de mensen die voor de tv zaten. Hoe stonden hun gezichten? Als iemand lachte, lachte hij extra hard mee. Net als bij America’s Funniest Home Videos, een flauw blooper-programma dat ik graag keek. Mijn zoon lag met zijn hoofd in mijn schoot en hield zijn ogen alleen op mij gericht. Begon ik te lachen, dan schaterde hij nog net iets harder, zonder dat hij wist wat er op het scherm was gebeurd. Hij was een sociale kijker. Om in voetbaltermen te blijven: de ultieme supporter.

EK zonder Job
Precies 20 jaar geleden droeg hij zijn eerste oranje shirt. Ik weet het nog, omdat er foto’s van zijn. Als baby keek hij al mee. Gezellig tussen de mensen op de bank met veel lawaai om hem heen. Dit is het eerste EK zonder Job en het voelt zielloos. Gelukkig keken Rob en ik Nederland-Frankrijk op een terras aan zee. Op de Azoren, waar alles toch al anders was dan thuis. Het bier smaakte bijzonder goed.
De recentere wedstrijden van Oranje weken we uit naar een Nijmeegse buurtkroeg waar een ouderwets diascherm hing. Veel mensen om te bestuderen, een veld waarop van alles gebeurde, genoeg afleiding. De kwartfinale keken we daar ook. Het is oké, maar het blijft een troostprijs.
Over troost gesproken: die laat zich ook minder makkelijk vinden zonder Job. Het woord verliezen kende hij niet, dus was er na een teleurstellende wedstrijd nooit chagrijn. Toeterende Turken zou hij hartstikke leuk hebben gevonden.

Afbeelding: Blokker.nl