Geur

Ik neem de dood veel kwalijk, maar vooral dat hij de geur van mijn zoon heeft meegenomen. We hebben duizenden foto’s waarop je Job tot in detail kunt bekijken. Op filmpjes horen we zijn stem veranderen van babygekir in bijna volwassen bastonen. Maar hoe hij rook is nergens vastgelegd.

Job rook naar appeltjes. Zo omschreef een oppas het ooit. Het was waar, Job had een aangename, zoetige geur. Naarmate hij ouder werd, veranderde het luchtje niet. Er kwam geen pubergeur voor in de plaats. Sowieso had hij geen zweetvoeten; hij kon niet lopen en sokken roken zelfs na weken dragen nog fris.

Jobs geur
Vorige week kwamen we terug van vakantie en wat me het meest aanvloog, was het ontbreken van Jobs geur. Ons huis rook naar een leeg huis, meer niet. Vroeger – tot zes maanden en twee weken geleden – vulden appeltjes alle kamers. Er waren ook vieze luchtjes: de luiers die lagen te stinken in de vuilnisbak, het beddengoed waarop hij had overgegeven. Penetrante geuren die je lastig weg kreeg. Nu verlang ik ernaar ze nog eens te ruiken, Job even terug te halen.
Toen hij net was overleden, waste ik in een poging mijn hoofd op orde te brengen al zijn kleren die nog door het huis slingerden. Ik hing ze strak naast elkaar op de waslijn en vouwde ze daarna netjes op. Later vervloekte ik die actie. Wanhopig snuivend ging ik zijn kasten langs, in de hoop nog een zweem van mijn kind op te vangen. Maar alles rook naar wasmiddel, ik was hem kwijt.

Op mijn slaapkamer ligt een schelp. Als ik mijn neus daarin stop, ruik ik de zee. Hoezo blijft die geur wel bewaard? Schelp en zee zijn al jaren van elkaar gescheiden. Ik heb zin om de schelp tegen de muur kapot te gooien, maar ook daar krijg ik Job niet mee terug.