Grenzen verleggen
Nu wij een zorgintensief kindje hebben, komen we erachter hoe flexibel je bent als persoon, als ouders en als gezin. Je verlegt je grenzen, je wordt creatief, je wijkt af van de norm. Sterker nog, er is geen norm! Alleen het kompas van je kind. Maar is er een grens aan het verleggen van je grens?
Op verkenning
Eigenlijk is het meer een soort verkenningstocht. Geduld, uithoudingsvermogen, je eigen kunnen, de grens van wat je voorheen als normaal beschouwde. Alles wordt onderzocht en opgerekt. Dit geldt denk ik voor iedere ouder, of je nu een zorgintensief kindje hebt of niet. Kinderen houden je een spiegel voor, ze testen je uit, ze nemen hun eigen unieke plekje in het gezin in. Hier staan een hoop onbegrensde zaken tegenover. De liefde voor je kind, het geloof in je kind, de dromen & wensen voor je kind en…hoop.
Alles aankunnen
Regelmatig krijg ik te horen dat men het knap vindt wat wij doen en wat wij zelf aan zorg geven aan Bommel. Dat is echter niet plotsklaps ontstaan. Het is ook geen keus in mijn optiek. Je doet het ‘gewoon’. Het is een geleidelijk proces. Je groeit er in en je verlegt daardoor elke keer de grens van wat je aankunt. Steeds meer kom ik erachter dat daar eigenlijk geen grens aan is. Als het om je kind gaat, kan je alles! Zelfs het ‘oké zijn’ met het niet hebben van een diagnose en het niet weten waar we uit gaan komen.
Nooit gedacht
1 dag na opname waren Tycho en ik al klaar voor een leven met een kindje met Down (al bleek het dat dus niet te zijn). Iets wat je van te voren nooit voormogelijk zou houden dat je hier zo snel in mee kan gaan. Maar voor ons was en is het gewoon Bommel!
Ook werd ons al snel geschetst dat kindjes soms naar huis gaan met een sonde en een saturatiemonitor. Maar dat zagen we niet zitten. “Dan moet Bommel maar in het ziekenhuis blijven” hoor ik ons nog zo stellig zeggen… Twee maanden later hadden we alles geleerd zodat we met een sonde & monitor naar huis konden. En inmiddels zijn we zover dat wij zelf Bommel haar sonde kunnen inbrengen. Nooit gedacht!
De 3e wordt een guppy!
Je wordt creatief. Je past je aan. Toen wij nog geen voedingspomp voor Bommel hadden, was de K3 microfoonstandaard van grote zus Fiene ons hulpmiddel om de melk te kunnen hevelen. Werkte perfect!
Bij Bommel zijn we blij als ze later (enigszins) mee kan komen. We hopen dat ze kan praten, dat ze vaste voeding kan leren eten en we hopen dat ze zelfstandig kan zitten, staan en lopen. Heel andere gedachten van hoop dan je tijdens je zwangerschap voor ogen hebt. De wens voor een 3e kindje hebben we opzij gezet. We hebben onze handen vol. Die 3e wordt gewoon een guppy!
Kampioen grenzen verleggen
Maar als er één kampioen is in het verleggen van grenzen dan is het Bommel zelf. Zij is degene die vanaf haar geboorte alles daadwerkelijk ondergaat. Fysiek. Mentaal. Zij verlegt haar grenzen van pijn, tolerantie, acceptatie en lef iedere keer weer.
Ze is tevreden.
Ze is vrolijk.
Ze lacht het leven toe.
Ze volgt haar eigen unieke kompas.
Als zij dat allemaal kan… dan kennen wij geen grenzen!
Afbeelding: privébezit Vera, Mantelmama. Quote van songtekst van Paul Brandt.
