Het volgende station

Zo zit je in de sneltrein en zo blijkt het een heuse TGV te zijn die in volle vaart vooruit sjeest. Althans, als Bommel die TGV is, dan klopt het wel. Het lijkt haast of zij de vakantie gebruikt heeft om twee weken nog eens even goed te chillen, om daarna bij thuiskomst prompt allerlei nieuwe ontwikkelingen te laten zien. We zijn als het ware in rap tempo aanbeland op het volgende station…!

Laat ik even beginnen met ons hele NoTube avontuur. De NetCoaching therapie hebben we afgerond. Tijdens de vakantie bleef Bommel lepelen als een dolle. We zijn wel gestopt met gepureerd avondeten. Bommel begon namelijk te manipuleren. Dit door middel van kokhalzen. Altijd fijn! Zeker omdat ik er toen helemaaaal niet achter kwam dat ik daar nog een beetje een trauma van heb met haar. Maar goed, het was overduidelijk. Zodra we iets gaven wat niet lekker zoet of vanilleachtig was, werkte ze het er al kokhalzend uit. Om daarna vrolijk te lachen. Dat dan weer wel! Om machtsspelletjes te voorkomen (die win je namelijk nooit als het om eten gaat) zijn we gestopt. Sindsdien eet ze haar vla, pap en fruit nog steeds heel goed; gelukkig. Het echte vertrouwen dat ze het zo goed blijft doen is echter nog wel wat fragiel merk ik. Bij het minste of geringste wat niet lekker loopt denk je toch: “waar gaat dit naartoe?”. Net als met dat manipuleren. Op zich is het een goede ontwikkeling, want het past bij Bommel en haar leeftijd van 22 maanden. Ze krijgt een eigen wil. Niks mis mee. Alleen moet dat zich nou net manifesteren rondom het eten?!
We hebben nu even een NoTube pauze. Dat voelt goed. Even geen frustraties over dat picknicken wat bij Bommel helemaal niet werkte. Eerst hebben we nu wat ziekenhuisonderzoeken te doen en uitslagen af te wachten en dan gaan we aan de slag met deel 2: “Learn to Eat”. Ben benieuwd…!

Bommel traint zichzelf
Afijn, even terug naar vlak na de thuiskomst van onze vakantie. Ik zie het nog zo gebeuren: ik ben aan het uitpakken en opruimen. Bommel wordt wakker en ik leg haar, eenmaal beneden, op haar speelkleed neer. Uit mijn ooghoeken zag ik het in een flits gebeuren. 1 seconde geleden legde ik haar op haar rug neer en nu lag ze op haar buik. Ik twijfelde nog aan mezelf: ik had haar toch niet op haar buik neergelegd?! Terwijl ik dit stond te overpeinzen gebeurde het nog een keer. Ze draaide vliegensvlug van haar buik naar haar rug & weer terug. Ze had het dus echt zelf gedaan! Ze was zelf ook wat overrompeld door dit alles en lag sputterend en verbaasd om zich heen te kijken. Sindsdien heeft ze de smaak te pakken. In bed, in de box, op de grond. Eerst redelijk ongecontroleerd en te hard neerkomend op haar hoofd. Maar nu steeds meer gecontroleerd minus de bonk op de grond. Ze begint het draaien zelfs al in te zetten om dichterbij Fiene of een speeltje te komen. Tycho en ik weten dan ook nog steeds niet wat we meemaken. We hadden dit echt niet meer verwacht. Fysio technisch is het 1 van de beste spieroefeningen die een kindje kan doen, maar wij hadden al in ons systeem dat we dit dan maar over zouden slaan. Bommel vond op haar buik liggen tot nu toe het meest vervelende wat er was. Als wij haar met een oefening op haar buik hadden gedraaid werd ze altijd heel boos en verzette zich tegen de hele boel. Nu is het zelfs zo erg dat we haar van de week even kwijt waren…! Ze lag eerst nog bij haar speelkleed, toen ik daarna weer even keek vanuit de keuken lag het kleed er nog keurig, maar Bommel was nergens te bekennen. Tuurlijk was ze niet echt verdwenen en lag ze net iets verderop achter de stoel. Maar het was al met al toch een hele komische gewaarwording. Voor ons echt een wonder waar we heel trots, dankbaar en blij mee zijn. Nu zijn de woorden van de fysio, die we al 2 jaar horen, eindelijk waar: ze traint zichzelf!

Meer contact
In haar contact maken en communicatie is Bommel ook vooruit gegaan. Gek genoeg ook bij thuiskomst van de vakantie. Wat er in dat Spaanse water zit?! Het is wellicht fractioneel, maar Bommel maakt nu nog beter contact met iemand. Eerst kon ze langs je heen kijken, maar nu maakt ze steeds meer oogcontact. Ook brabbelt ze nog meer dan voorheen. Als Fiene nu bij haar staat, gaat ze echt uit zichzelf tegen Fiene brabbelen. Ook zitten er weer andere klanken bij. Zo gezellig om haar te horen kletsen op haar manier. ’s nachts om 4 uur is het een tikje minder… maar ach, kniesoor die daar op let.

Geen idee of dit alles samenhangt met NoTube, het stoppen met sondevoeding en het lepelen van gewoon voedsel. Er zijn wel legio van dit soort verhalen van sonde gevoede kinderen die, na de overgang naar gewone voeding allerlei sprongetjes in hun ontwikkeling maakten. En dan zijn we nog niet eens begonnen aan deel 2 van de therapie…

Volgende stop
Tot nu toe is dit een van de beste “stations” waar wij met Bommel mochten verpozen. Maar net als met alle trein avonturen zijn de stops niet voor lang. De nieuwe vaardigheden reizen gelukkig wel met ons mee. De volgende stop zou er echter een kunnen zijn die lang niet zo leuk is als deze. Deze week hebben we het blaasonderzoek gehad: een mictiecystogram. Bommel heeft zich met hand en tand verzet gedurende het hele onderzoek en alle handelingen. De voorlopige uitslag: reflux van de blaas naar de linker nier. Dit betekent dat er urine terugloopt van de blaas naar de nieren. De gradatie moeten we nog definitief horen, maar de voorlopige inschatting maakt de kans groot dat Bommel geopereerd moet worden. Bepaald niet iets waar we naar uitkijken. Maar die uitdaging tackelen we wel als het zover is. Eerst de definitieve uitslag afwachten.

De nieuwe dingen die Bommel nu laat zien kunnen haar en ons in ieder geval niet meer ontnomen worden. Van mij mag ze wel in de TGV blijven zitten. Zelf stap ik liever over op een comfortabel boemeltje om met haar mee te reizen!