Je voelt je zeker wel erg schuldig – en 6 andere ‘opstekers’

“Je voelt je zeker wel erg schuldig.”… Ja, echt. Er zijn mensen die dat gewoon hardop tegen je zeggen als ze horen dat je een zorgintensief kindje hebt. Ik heb deze zin, of iets in die trant, meerdere keren gehoord de afgelopen 2,5 jaar. En geloof me, dat is meerdere keren te veel, net als een aantal andere ‘opstekers’…

Je staat er soms versteld van hoe onnadenkend mensen iets eruit flappen. Vaak is het goed bedoeld. Maar bij een Mantelmama of papa kan zo’n goed bedoelde opmerking echt totaal anders (lees: verkeerd) binnenkomen. Sinds Bommel is het voor mij dan ook een grote uitdaging gesprekken ongeschonden door te komen. Wat ik soms te horen krijg is, op zijn zachtst gezegd, erg bijzonder te noemen. En dan moet ik nog uit zien te vogelen hoe ik daarop reageer. Want wat sociaal wenselijk of gepast is om te zeggen verandert als je een zorgintensief kindje hebt…

Een willekeurige greep:

“Laat me raden, ze is bijna 1?”
Ongemakkelijk deze. Voor beide partijen eigenlijk. Tikje confronterend ook. Bommel is al 2,5.

“Zo, die ziet er lekker gezond uit.” 
(Uit de tijd van Bommels neus-maagsonde.)
Tuurlijk, het feit dat er een slangetje door haar neus loopt en ze volledig gevoed wordt door een kunstmatig & vloeibaar beige goedje, maakt echt dat dit een hele passende opmerking is…

“Ze groeit er vast overheen.”
Typisch gevalletje: goed bedoeld, maar niet over nagedacht. Verbetering: zeker mogelijk. Alleen geen idee op welke punten & hoeveel verbetering. ‘Er overheen’: nee, helaas.

“Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.”
Ik doe maar net of ik deze niet gehoord heb.

“Ik weet wat Bommel heeft. Zij is net zoals dat kind bij RTL Late Night. Ze hebben echt precies hetzelfde.”
Altijd knap als iemand iets weet dat twee academisch medische teams niet voor elkaar krijgen natuurlijk. En wie wil er nou geen diagnose van RTL Late Night?!

“Goh, ze hoort ook nog minder goed. Wat kan ze nog wel?”
Eeh….

“Je voelt je zeker wel erg schuldig.”
NEE!
Ik voel me helemaal niet schuldig dat ik 1 van de 2 mooiste, liefste en vrolijkste kindjes van de wereld op de wereld hebt gezet. Of dat er hoogst waarschijnlijk een ‘bak foutje’ in haar DNA is geslopen. En ik voel me ook niet schuldig dat ik geen enkele invloed heb op dergelijke ‘bak foutjes’. Al zou ik die invloed wel hebben, dan had ik Bommel niet.
En daar zou ik me pas ècht schuldig over voelen!