Krentenbaard

Bommel heeft krentenbaard! Of in ieder geval iets dat er erg op lijkt. Helemaal niet erg, ik weet het. Maar wel vervelend. Zowel voor haar als voor ons. Want, het drukt me weer met mijn neus op de feiten dat het in ons leven met elkaar ontbreekt aan communicatie. 

Na 2 maanden extra onderbroken nachten te hebben gehad, was daar afgelopen week eindelijk de ommekeer. Het is nog niet het type ‘fijn onderbroken’ zoals we hadden, maar we zijn al een heel eind! Ik was dan ook vervelend verrast dat ‘het gedoe’ 2 nachten terug opnieuw begon. Gaan we weer, dacht ik. De moed zakte me al in mijn schoenen. Maar de reden is dit keer heerlijk verklaarbaar: Krentenbaard! Het fijne hieraan is dat ik er concreet iets aan kan doen. Het is op te lossen. Ik kan Bommel gericht helpen. En daar word ik na 2 maanden puzzelen best blij van. Hoe simpel kan het zijn: zalfje erop en klaar!

Stel je voor…
Toch legt dit kleine euvel ook weer iets bloot. Het niet praten van Bommel. Het niet kunnen communiceren met elkaar. Gisterenavond, tijdens het avondeten, had ik dan ook zo met haar te doen. Zat ze daar in haar stoel; kniekousjes over haar handjes ter bescherming, wrijvend over haar bolletje en heel hard huilen. Zo sneu. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel.

Moet jij je voorstellen dat je de hele dag jeuk, pijn of ongemak hebt en dat je dit aan niemand kenbaar kunt maken. Niemand ziet iets aan je. Jij brult. Je wordt wel getroost, maar je wordt niet geholpen met je probleem. Het gegeven dat ik mijn lieve schat niet eerder te hulp kan schieten doet mijn moederhart pijn.  Natuurlijk, als ze koorts heeft controleer ik ook altijd haar urine (i.v.m. kans op nierbekkenontsteking). En nu ze zichtbaar jeuk heeft, zit ik direct bij de huisarts. Maar het voelt toch alsof ik haar te laat help.

Een dingetje
Ieder ander kindje van 3 zou iets kunnen zeggen in de trant van: “Mama, jeuk” of “Niet fijn, hoofd” of wat dan ook. Maar dat kan Bommel niet. Bij haar duurt het iedere keer net zo lang tot haar lijfje het voor haar zegt en het letterlijk aan ons laat zien. Moeilijk… Gelukkig heb ik er dit keer wel een kant en klare oplossing voor en kunnen we dit bacteriële varkentje eens even heel goed wassen. Net als het beddengoed, speelgoed en alle slaapknuffels! Over een dag of 2 hebben we de vervelendste verschijnselen alweer getackeld. Maar het niet met elkaar kunnen praten vind ik op dit soort momenten best een dingetje.

Zelfs bij zoiets simpels als ordinaire krentenbaard!