Kuifje en het Eetmonster

Nietsvermoedend zit ik met Bommel op mijn schoot in de ogenschijnlijk begripvolle groep. We praten, we eten, we drinken, we lachen. Gezellig! Ook Bommel vindt het prima. Ze brabbelt een beetje, en zoals altijd gaat alles wat ze in haar handjes krijgt ook even in haar mond. Ze ontdekt de wereld op haar eigen tactiele wijze. Een van de groepsleden heeft dit typische ritueeltje een tijdje zitten observeren. Vervolgens, nog geen woord met mij gewisseld hebbende, is het eerste wat hij tegen mij zegt: “Ze stopt alles in haar mond, waarom heeft ze dan een sonde?”…

Je snapt: een interne ontploffing volgde. Dit meen je niet! Heb ik dat nou echt goed gehoord? Hoe kan hij dit nou zo zeggen? Er schoot van alles door mijn hoofd. Uiteindelijk flapte ik er uit: “Oh, gewoon voor de lol.”. “Ja, nee zo bedoel ik het niet”; zei hij, zich nog steeds niet bewust van de grote stommiteit die hij begaan had. Echt hoe lomp kun je zijn! Dit soort opmerkingen blijven me verbazen. Laatst ook weer: “Goh, ze ziet er wel héél goed uit hè?!” of ook zo’n fijne: “Nou, die komt niks te kort zo te zien!”. Wat er dan allemaal op mijn lippen brandt zal ik je maar besparen. Ik weet ook niet zo goed wat mensen voor ogen hebben als ze dit zeggen. Denken ze dat ze je er een plezier mee doen? Snappen doe ik het in ieder geval niet.

Keuze gemaakt
Bommel & eten. Het is vanaf haar geboorte geen goede combinatie gebleken. Daarom heeft ze een sonde. Toch heeft ze wel een tijd kleine beetjes melk uit een flesje gedronken en ook lepelen hebben we, na 4 x weer helemaal opnieuw begonnen te zijn, nu eindelijk redelijk onder de knie. Zelfs de hoeveelheden nemen ietsjes toe. Erg mooi om te zien. Maar het is nog steeds te weinig om van te kunnen bestaan. Dit en het feit dat Tycho en ik vinden dat je met een zorgintensief kindje niet achterover kunt leunen tot ontwikkelingen, nieuwe strategieën of mogelijke oplossingen zich als vanzelf aandienen, heeft er voor gezorgd dat wij op onderzoek uitgegaan zijn. Eetklinieken, hongerprovocatie opname in een ziekenhuis en andere programma’s zijn voorbij gekomen. We hebben veel gelezen, gesprekken gevoerd en inmiddels hebben wij ons keuze gemaakt.

Het avontuur van onze Kuifje
Wij staan aan het begin van een nieuw avontuur; qua eten. “De avonturen van Kuifje en het Eetmonster”… Voor degene die Bommel niet kennen: haar haren staan altijd op ‘standje kuif’. In dit verhaal speelt zij een dubbelrol als Kuifje en (hopelijk) als het Eetmonster. Tycho en ik delen samen de rol van de immer dronken Kapitein Haddock. Wij staan aan het roer van dit avontuur, in ons geval slaapdronken van oververmoeidheid. Dat moge helder zijn! Het personage van Professor Zonnebloem koppelen we aan het nog-niet-nader-te-noemen programma dat wij gaan volgen. En last but not least Jansen & Janssen. Hier zien wij een uitdaging voor de doctoren. Hopelijk brengen zij meer scherpzinnigheid en betere assistentie dan de oorspronkelijke karakters!
Zoals bij ieder echt goed en spannend avontuur sluit ik af met:
Wordt Vervolgd…