Mama is moe

Eindelijk is het me gelukt: het is 20.30 uur en ik lig op bed! Ik lees nog wat. Ik lig te genieten dat de meiden slapen en dat ook ik zo meteen heerlijk op tijd een uil ga knappen. Ik ben namelijk in en in moe. Fysiek. Psychisch. Totaal moe. Al ruim 3 jaar heb ik een enorm chronisch slaapgebrek. Ik dacht niet dat het kon, maar de laatste 1,5 maand is dat slaapgebrek nog groter geworden… Mama is moe!

Ik ben nog nooit zo gesloopt uit een kerstvakantie gekomen! Ik ben vaker erg moe (geweest), maar de gradatie die ik nu bereikt heb is toch wel van een heel ‘next level’. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat deze nacht goed zal verlopen. De laatste avonden was ik zo moe dat het in slaap vallen alleen al uren in beslag nam. Gekmakend! En als ik dan bijna in dromenland was, begon Bommel te krijsen. Maar nu, deze avond, voel ik me eindelijk slaperig. Zo fijn rozig dat ik weet dat ik heerlijk wegdommel. Ik knip mijn lampje uit en leg mijn boek weg. Gelukt! Ik lig 5 minuten en voel mijn gespannen & stramme lijf (want: moe en alert op eventuele nachtelijke noodsituaties) zich een beetje ontspannen.

Op scherp
5 minuten. Langer was het niet. Vanuit het niets ligt twee deuren verder het kleinste persoontje in dit huis als een bezetene te gillen. Zo klein en dan toch iedere nacht zo’n grote chaos veroorzaken. Iedere nacht! En ’s ochtends is ze vrolijk en zit ze brabbelend haar vla op te eten. Ik snap niet hoe ze dat doet. Ik zit er na zo’n nacht toch echt heel anders bij…
Ik lig ondertussen namelijk op scherp. In bed tob ik of ik überhaupt wel in slaap val, of Bommel vannacht weer gaat huilen en of ze dan makkelijk te troosten is of niet. Niet goed, ik weet het. Maar na mezelf 1,5 maand (+ 3 jaar) iedere avond opgepept en opgepompt te hebben, lukt me dat nu even niet. Bij ieder klikje van de babyfoon zit ik rechtovereind. En als Bommel dan bij ons in bed belandt, lig ik compleet verkrampt naast haar. Dat dommelt niet echt lekker weg!

Moe(d)
De reden waarom Bommel niet door tukt? Geen idee. Er zijn bij haar altijd minimaal 5 redenen te bedenken waar het aan zou kunnen liggen. Soms ben ik radeloos & moedeloos en weet ik niet meer hoe ik nog 1 slapeloze nacht aan kan. Tegelijkertijd besef ik me dat ik hier geen controle over heb. Geen controle over Bommel. We doen alles wat we kunnen. De moed opgeven wil ik soms wel, maar doe ik toch maar niet. We moeten hier doorheen tot het weer beter gaat. Want, al was het lang niet zo extreem, slechtere slaapperiodes zijn tot nu toe altijd overgegaan. Dus deze zal ook wel weer overgaan; hoop ik…

Professionele back-up
De wissel die het permanent ontbreken van nachtrust op ons gezin trekt is groot. Te groot. Nu we voor de zoveelste keer in een extreme fase zitten met Bommel, is er dan ook geen ontkomen meer aan. We moeten ons oriënteren op structurele, professionele back-up. Voor binnenshuis of voor buitenshuis. Met name dat laatste is iets waar mijn moederhart zich van omdraait. Naast het feit dat ik mijn kerstvakantie leefde van slaapmoment naar slaapmoment, heb ik gehuild. Heel erg veel gehuild. We hebben het zo lang mogelijk uitgesteld. We hebben er wel over gesproken, maar actie bleef uit. Heel eerlijk: we wachtten allebei zo lang als we konden tot het slapen weer beter ging. Dan hoefden we geen actie te ondernemen. We kunnen ons echter niet permitteren er nogmaals voor weg te lopen, want dit houden we zo niet vol. Gelukkig staan we er niet alleen voor. We hebben hele lieve familie waar Bommel af en toe een nachtje gaat logeren zodat wij even rust hebben. Dat is al ontzettend fijn. Maar als ik eerlijk ben is dat niet helemaal genoeg. Voor de korte termijn kan dit prima, maar niet voor de lange termijn. De disruptie is te groot en onze toekomst duurt nog te lang!

Apart slapen
Om het in het hier & nu enigszins vol te houden slapen Tycho en ik soms apart. Zo kan in ieder geval 1 van ons een beetje goed tukken. Als je aan mensen vertelt dat je al 3 jaar niet doorslaapt, draagt men dit ook snel als oplossing aan. Ik heb daar toch moeite mee. Alsof het een makkelijke beslissing is om nog meer gescheiden te leven dan we in alle hectiek soms al doen. Ik vind het niet makkelijk. Sterker: ik vind het vreselijk en ik krijg er een knoop van in mijn buik. En daarbovenop ik ben ook nog zo’n druif die niet goed alleen kan slapen… Dus nee, ik vind dit verre van de ideale oplossing! Ook dit is iets dat wij dan ook alle twee zo lang mogelijk uitstellen. Maar ja, je bent moe… Zo moe, dat ik laatst een moment had dat ik dacht: het is zover; ik draai nu officieel door! Ik heb Bommel de afgelopen weken zo vaak getroost en gewiegd dat ik, terwijl ik in de stoel zat, ineens tot het besef kwam dat ik heen & weer zat te schommelen zonder kind…

Samen
Alles bij elkaar genomen vind ik het een groot wonder dat Tycho en ik nog functioneren zoals we doen (los van dat ‘schommel incidentje’ dan). Een topprestatie. Ons huis is niet ontploft, onze meisjes zijn niet onverzorgd, de koelkast is niet leeg, de logistieke planning loopt niet in de soep en zelfs de kerstspullen zijn opgeruimd. We zijn met z’n vieren samen. Moe maar gelukkig; als het ware. Al moet ik dat geluksgevoel ’s ochtends echt wel hard zoeken…! Het verzacht lang niet al het nachtelijk leed, maar het maakt het wel draaglijker. Dat moet echter wel zo blijven, dus starten we onze oriëntatie. En tot er een oplossing komt, ga ik op in mijn nachtelijke fantasieën over het winnen van de loterij en het zelf kunnen kopen van allerlei vormen van rust!