Held op sokken – mijn SEH avontuur
Vera
11 februari 2020

Held op sokken – mijn SEH avontuur

Lag ik zomaar zelf op de spoedeisende hulp met een longontsteking en de verdenking van een longembolie. Een hele rare gewaarwording als het ineens jezelf betreft en niet je zorgintensieve kind. 

Ik voelde me al een tijdje niet lekker. De zoveelste verkoudheid, dacht ik. Maar toen ik steeds benauwder werd en me na een werkoverleg heel ellendig voelde, heb ik de huisarts gebeld. Ik kon gelukkig meteen terecht. Ik beschreef mijn klachten en na wat metingen stelde de huisarts me gerust: ‘Nou, ik denk niet dat het een longontsteking is hoor, maar voor de zekerheid checken we even je ontstekingswaarden.’ Ik zag mezelf alweer bijna in de auto naar huis zitten, toen bleek dat mijn waardes in de categorie ’torenhoog’ vielen. Verrassing nummer 1.

Naar de spoedeisende hulp
Of ik even in de wachtkamer wilde wachten. Eenmaal terug in de spreekkamer bleek er overlegd te zijn met de longarts. Verrassing nummer 2. Mijn ‘niet pluis gevoel’ werd nog sterker. ‘Ja, je hebt dus toch een longontsteking, maar de klachten die je beschrijft passen ook bij een longembolie. En aangezien we dit niet uit kunnen sluiten, moeten we het checken. Dus ik wil graag dat je nu naar de spoedeisende hulp (SEH) gaat, maar er moet iemand met je mee.’ En daar was verrassing nummer 3. Een longembolie. Die had ik niet zien aankomen. Hoe ging ik dit praktisch gezien doen met een PGB-er die zo naar huis moet, met mijn zorgintensieve kind die thuis is en mijn man die aan het werk is?

Prikangst
Zo denk je met een verkoudheid naar huis gestuurd te worden, en zo moet je naar de SEH! Het overviel me. Gelukkig kon onze PGB-er blijven en Tycho is uit een vergadering gelopen en kwam naar huis. Op naar de SEH. De huisarts had me verteld dat er bloed geprikt zou gaan worden en dat er mogelijk een CT-scan gemaakt zou worden. Wat dat laatste aan medische handelingen vergt drong niet tot me door, ondanks dat ik toch een dochter heb die ook wel eens in zo’n ding heeft gelegen…
Ik maakte me vooral druk om het bloedprikken. Ik heb namelijk enorme prikangst. Als kind ben ik veel geprikt en dat ging niet altijd even goed. Daarom, als ik écht moet, laat ik me in mijn hand prikken i.p.v. in mijn elleboogplooi. Minder traumatische plek. Dus als er geprikt moet worden, dan daar, dacht ik. Het voordeel van een zorgintensief kind in huis: Emla® op voorraad hebben. Dit is al vervelend genoeg, dus waarom niet gebruiken? Ik plakte Emla® op beide handen en schreef de tijd erop.

Held op sokken
In de auto drong het nieuws, en de eventuele gevolgen daarvan, wat meer door – een longembolie is immers niet niks – en toen kwamen de tranen. Wat hing me boven mijn hoofd? Door het huilen kreeg ik het echter heel benauwd – door de longontsteking – en daardoor raakte ik in paniek. Toen we bij de SEH kwamen zat ik dan ook letterlijk met knikkende knieën in de auto. Met zwabberende benen die niet mee leken te willen werken, stapte ik uit en ‘liep’ naar de deur. De dame bij de receptie bood me een rolstoel aan. Zo kwam ik met rolstoel en al de wachtruimte binnen. Wat een held op sokken! Met Bommel hebben we de meest heftige dingen meegemaakt en nu ik zelf misschien wel of niet iets heftigs heb, ben ik een trillend hoopje Mantelmama…

In die wachtruimte moest ik zo enorm aan mijn lieve Bommeltje denken. Met haar aangeboren luchtweg- en ademhalingsproblemen en benauwder dan andere kinderen. Als ik dit al spannend vind, hoe moet zij haar eigen benauwdheid, etc. wel niet ervaren (hebben)? Dan komt het ineens heel dichtbij, als je begrijpt wat ik bedoel.

Meer verrassingen
De SEH verpleegkundige was een aardige dame. Ze had alleen nog een paar verrassingen: ‘Ja, er moet geprikt worden, maar dan in de slagader in je pols. Emla® helpt dan niet. En ik moet een infuus aanleggen voor als we misschien een CT-scan willen doen. Dan krijg je contrastvloeistof ingespoten. En dat moet in je elleboogplooi.’ Wat?! Dat klinkt lekker nietwaar: in je slagader geprikt worden. En dat stukje info over CT-scans was ik dus vergeten. Bommel haar laatste scan is jaren geleden. Daar zat ik met mijn Emla® op m’n handen, lekker voorbereid te wezen…!

Briljant voorstel
Dit nieuws hielp niet met de toch al sluimerende stress. Dus mijn benen deden dingen waar ik zelf geen controle meer over had. Wat voelde ik me een sufferd! De SEH verpleegkundige ging er echter heel fijn en respectvol mee om. Ze nam mijn stress serieus. Ze nam míj serieus. Net als de co-assistent en de dienstdoende arts. Dat vond ik echt fijn. Alles werd goed uitgelegd en overlegd. Daar heb ik ze dan ook extra voor bedankt. Ik heb me een paar keer verontschuldigd voor mijn getril. Ik voelde me toch bezwaard en ik voelde ook wel schaamte. Ben je een volwassen vrouw van bijna 40 met de nodige medische ervaring…
‘Wil je anders een oxazepam? Ik denk dat je dat goed zal doen en dat het je zal helpen om je iets relaxter te voelen.’, zei de SEH verpleegkundige. Ik vond het een briljant voorstel! Ondanks dat we Bommel met Lorazepam ook op deze manier helpen, had ik er nu – voor mezelf – helemaal niet aan gedacht. Ik ben haar oprecht dankbaar dat ze het mij aanbood.

Compromissen sluiten
Na wat overleg hoefde het bloedprikken toch niet in mijn slagader in mijn pols, maar mocht het samen met het plaatsen van het infuus, in mijn elleboog. Een compromis. Toch nog iets toe kunnen passen van mijn lessen met Bommel! Kijken wat er verantwoord mogelijk is, buiten het standaard protocol om.
Dat scheelde weer, maar daar zat geen Emla®. ‘Geen probleem, dat hebben we hier.’ Fijn, maar dan moeten we nog een uur wachten. ‘Nee, dat kan niet, we moeten snel weten wat er aan de hand is, dus we kunnen geen uur wachten. Hier prikken we sowieso altijd al na 20 minuten met Emla®.’ Oh ja?! Dat leverde een aardig gesprekje op over de inwerktijd! (Check mijn blog Feiten & fabels over Emla® en andere pijnstillende middelen) Toen ik vroeg of ze dan Rapydan® hadden, bleken ze dat niet te kennen. Ik zei: ‘Prima, dan doen we een experiment om na 20 minuten te prikken.’ En zo geschiedde. Uiteraard heb ik teruggekoppeld dat ik alles heb gevoeld en dat de Emla® nog niet werkte. De oxazepam werkte wel!

Een hele ervaring rijker
Verder werd er nog een hartfilmpje gemaakt, een röntgenfoto, mijn urine werd gecheckt, mijn bloeddruk en saturatie werden gemeten en er werd een kweek genomen voor het RS- virus en verschillende influenza virussen. Toen dit allemaal was gedaan, was het wachten op de uitslagen. Afhankelijk hiervan werd er wel/niet een CT-scan gemaakt.
Alles wees op een longontsteking, in dit geval de minste van 2 kwaden, dus de scan hoefde niet. Na een paar enerverende uren zat ik, samen met mijn lief, een hoop ervaringen rijker en intens moe met een antibioticakuur in de auto naar huis.

Mijn belangrijkste, persoonlijke les na dit avontuur?
Eerst oxazepam, dan naar de SEH!

 

944 x gelezen
1 reactie
Esther schreef:

Beterschap Vera!

Laat een reactie achter

Alle velden zijn verplicht; het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.