Kaartenhuis

Vanochtend sla ik de digitale kranten open en op de website van de NOS staan direct al 2 artikelen die mijn aandacht trekken: Lesuitval door corona: ‘Elke keer als de telefoon gaat schrik ik’ en Kinderarts en OMT-lid: Sluiten scholen is funest voor kinderen. Ik moet meteen aan Fiene en Bommel denken. Bommels school is een paar dagen voor de herfstvakantie volledig gesloten omdat een leerkracht (van een andere groep) corona bleek te hebben. En een aantal dagen geleden kregen we het bericht dat de leerkracht van Fiene corona heeft.

Ik lees over stijgende werkdruk in het onderwijs, de vrees voor burn-out en of men het nog wel aan zal kunnen. Zorgverleners en ziekenhuizen zijn nog aan het bijkomen van de eerste coronagolf en nu dient te tweede zich aan. Bepaalde sectoren gaan langzaam ten onder. Alles piept en kraakt.
Ik piep en kraak ook. Ook ik ben nog aan het bijkomen van de eerste intelligente lockdown en weet niet of ik een tweede aankan. Ik merkte het toen het belletje kwam dat Bommels school moest sluiten. Normaal gesproken draai ik mijn hand niet om voor dat soort onverwachte wendingen. Ik kan snel schakelen en ga in de organiseerstand. Maar nu, met dit bericht, raakte ik een soort van verlamd. Er kwam even helemaal niks uit mijn vingers.

Extra taken en zorgen tijdens lockdown
Als Mantelmama ben ik er heel goed in alles uit mijn handen te laten vallen, in te schikken, af te zeggen, in te leveren, niet te doen en door te schuiven. Dit zodat ik kan doen wat er op dat moment nodig is voor mijn gezin en voor Bommel. Dat is een dagelijks terugkerend fenomeen.
Het aanpassen aan de intelligente lockdown ging me dan ook makkelijk af. In die zin: we hebben ons al vaker af moeten zonderen i.v.m. Bommels gezondheid. Onze cocon verkleind. Alleen dit keer kwamen daar ook zorgen bij over werk en inkomsten, ook alle therapieën van Bommel werden naar ons toegeschoven – of wij dat thuis ‘even’ wilden overnemen, thuisonderwijs van Fiene kwam erbij, inclusief alle bijlessen, pgb-ers kwamen niet en sommigen zegden zelfs hun baan bij ons op vanwege angst voor besmetting. We waren nu niet alleen maar afgezonderd in onze cocon, maar we hadden er ook behoorlijk wat zorgen en extra taken bijgekregen én geen hulp.
Daar kwam bovenop dat ik vlak voor de lockdown nog een behoorlijke longontsteking had opgelopen. Ik ben nog nooit zo ziek geweest. De arts vertelde me dat het maanden kost om daarvan te herstellen. Die maanden heb ik niet gekregen. Door moesten we, zoals eigenlijk altijd sinds ons zorgintensieve leven begon.

Toen de rust kwam, kwam de klap
Toen de zomer aanbrak en we allemaal weer wat meer ruimte kregen, kwam er bij ons ook meer lucht. De meiden mochten weer naar school, de zorg thuis door onze pgb-ers kwam weer op gang en langzaam kregen we weer ons normale ritme terug. En toen kwam de klap.
Als ouder van een zorgintensief kind wordt al jaren veel van me gevraagd. Ik leef in een soort achtbaan van uitersten die continu wisselen en waar ik me continu aan moet aanpassen. De vaart mindert zelden. Mantelmama (e/o Mantelpapa) zijn is topsport. Mijn balans – en de balans in ons gezin – is heel fragiel en kwetsbaar, maar als ik hem heb dan gaat het goed. Dan red ik het allemaal wel. Als er echter één kink in de kabel komt, dondert ons zorgvuldig gebouwde kaartenhuis om. Dat is wat de intelligente lockdown binnen ons gezin gedaan heeft. Te veel kinken in te veel kabels. Weg kaartenhuis.

Ouders als laatste zorglinie
En nu ik dat kaartenhuis net weer een beetje op poten heb, merk ik – na alles wat we hebben meegemaakt de afgelopen maanden – dat ik het niet meer goed trek als weer iets aan die poten aan het zagen is. Bij het lezen van de berichten van vanochtend merk ik dan ook dat ik hoop dat de scholen open kunnen en mogen blijven. Dat de structuur die Bommel zo hard nodig heeft, overeind blijft. De structuur die ik zelf stiekem net zo hard nodig heb.
Ook ik vraag me af of ik een eventuele tweede lockdown wel trek. Mantelzorgers hebben immers ook een grens. Zelfs het meest elastische elastiekje komt op een gegeven moment op een punt dat de rek eruit is. Ook ik schrik als de telefoon gaat en ik zie dat school of een van onze pgb-ers belt. Bang dat de broodnodige structuur voor Bommel en het beetje verlichting en ondersteuning weer weg zal vallen en we weer alles alleen moeten doen. Bang voor nog een (intelligente) lockdown.
Echter, wat moet dat moet. En als het zover komt, zullen we er mee dealen.
Alleen, als alle therapie, zorg en ondersteuning weer wegvalt op school en thuis, dan blijven wij als ouders wederom als laatste zorglinie over. Hoe houd ik dan ons net herbouwde kaartenhuis nog overeind?