Memory Lane

Er is plek waar ik graag kom. Ik bezoek haar vaak. Het is een gezellige plek, warm en vriendelijk. Maar het is er ook een die je een spiegel voorhoud. Een plek van herinnering, bezinning en verwerking. De laatste tijd kwam ik er niet zo vaak meer. Ik merk echter dat er steeds meer een soort urgentie ontstaat om dat wel te doen. Aan de ene kant wil ik dat ook erg graag, maar ergens toch ook weer niet. Want wat kom ik er allemaal tegen? Toch wordt het hoog tijd voor een bezoekje; voor “a trip down memory lane“…

Foto’s kijken
Voor een visueel ingesteld iemand als ik geldt dat herinneringen ophalen gelijk staat aan foto’s en filmpjes van vroeger bekijken. Op de een of andere manier heb ik daar ook een soort visuele opslagplaats voor in mijn brein. Een fotografisch geheugen voor foto’s! Ze helpen mij om herinneringen levend te houden, om te verwerken en om dingen van vroeger door te geven aan de toekomst. Zo heb ik voor Fiene een dagboek-foto-baby-album gemaakt van haar hele eerste jaar vanaf het moment dat ik zwanger was. Voor Bommel wil ik graag hetzelfde doen. Sterker nog, ik was er ook bij haar al tijdens mijn zwangerschap aan begonnen. Maar het is blijven liggen. Om meerdere redenen dan alleen het ontbreken van tijd…

Foto’s als spiegel
Gedachten vervagen op een gegeven moment. Ze worden wat zachter en je weet soms niet meer helemaal goed terug te halen hoe heftig iets echt is geweest. Foto’s blijven echter het moment weergeven hoe het daadwerkelijk was. Daarom kunnen ze erg confronterend zijn. Mits je ze niet compleet fotoshopt natuurlijk! Een jaar geleden, rond deze tijd, lag Bommel in het ziekenhuis. Gedurende die hele periode hebben wij foto’s gemaakt. En nu het dezelfde tijd van het jaar is, gelukkig een jaar verder…, merk ik dat ik vaak terugdenk. Daarmee komt bij mij ook de behoefte om met de foto’s verder te gaan in Bommels album. Ik kan je zeggen dat het erg heftig is die beelden te zien. Het valt me nu pas op hoe slecht ze er toen uit zag. Heel bleek, vaak slapend, zo ontzettend kwetsbaar. Dat ons dat toen niet zo is opgevallen…

Say cheese
De meest rare foto om te maken was die op de O.K vlak voor Bommels eerste operatie. De pedagogisch medewerker kwam met het idee. Ze raadde ons aan een foto te maken voor later. Ik wilde het aanvankelijk niet. Want wat moet je doen? Hoe kijk je? Moet je dan gaan lachen op de foto ofzo? Het was ons meest spannende, meest beladen en meest ongelukkige moment tot dan toe… Toch is die foto gemaakt. Nu ik met het album bezig ben, merk ik dat ze gelijk had. Er komt ineens veel terug, zoals het kangoeroeën / buidelen met Bommel. Dat waren kleine geluk oases te midden van alle nare onderzoeken. Maar ook de “komijnekaas hieltjes”, althans daar leken ze op, door alle hielprikjes voor het bloedgas. Wat je ook op veel foto’s terugziet is het kamperen in het ziekenhuis, het overleven, tot je te horen krijgt dat je samen weer naar huis mag.

Ze is er!
Het voordeel van deze foto’s is dat je goed kan zien hoe het was. Daardoor zie je eigenlijk ook meteen hoe het nu is; hoe goed het gaat met Bommel. Ze is van zo ver gekomen! En ja ok, ze is weer snot verkouden, ik zie nog steeds tegen de winter op en we hebben nog een weg te gaan… maar zo erg als het toen was zal het niet meer worden. Dat op zich is al een geruststellende wetenschap. Ook wordt me weer duidelijk: ze is er! Ze is er nog steeds; na alles! Er zijn nog zoveel herinneringen te maken, nog zoveel albums te vullen. Van Bommel. Van ons. Met z’n vieren. Samen. Ik kan niet wachten. Kom maar op!

“Herinnering is een vorm van ontmoeting.”
– Kahlil Gibran –