Hottub

De verhuurder van de blokhut legt uit hoe de pelletkachel werkt. Regelmatig bijvullen, temperatuur instellen met een knop. Waar we vandaan komen? “Nijmegen.” Konden we het vinden? “Ja.” Gelukkig stelt hij die ene vraag niet.

Wat had ik moeten antwoorden? “We hadden één kind.” (Schreeuwt om toelichting.) Of: “Nee, geen kinderen.” (Verraad naar Job.) De kachel moet ’s nachts uit, leren we. Ook weer met een of andere knop. Waarschijnlijk dacht hij dat we luisterden. Hij zag een doodgewoon stel dat zin had in een weekendje weg. Geen twee verdrietige mensen op de vlucht voor de lockdown. ’s Avonds stappen we in de hottub. Onder de Friese hemel is het water net zo warm als mijn tranen, het voelt vertrouwd.

Appen
Veel gespreksstof hebben we niet. Job zou dit badje wel lekker gevonden hebben. Maar ja, hoe kregen we hem erin getild? We dampen uit in de buitenlucht. Doen een rondje sauna. Terug in het huisje kijken we hoopvol op onze telefoons. Rond deze tijd appte de oppas meestal wel een foto. Job in pyjama. ‘Alles goed hier. Veel plezier papa en mama!’ Tot mijn verrassing heb ik een foto binnen. De 21-jarige oppas schrijft dat ze naar ons stille huis is gekomen om te studeren en nu op de bank zit. Ze toont Jobs knuffelhond die door haar is geadopteerd. Samen houden ze Jobs plekje warm.

Toewijding
Als we na het weekend – ondanks alles was het fijn – thuiskomen, staan er rozen op tafel. Later vertelt ze dat ze ook naar het bos is geweest waar we zijn as uitstrooiden. “Ik wilde hem niet zo lang alleen laten als jullie weg waren”, zegt ze. Haar toewijding is vertederend, maar dit is vast niet wat ze in gedachten had toen ze als Jobs begeleidster een contract tekende voor onbepaalde tijd.