Seychellen

Er is iets geks aan de hand met de tijd deze vakantie. Vanaf het moment dat we landden op de Seychellen, lijkt het of we hier al heel lang zijn. Telkens moeten we elkaar vragen welke dag het is.

Vroeger, toen Job nog leefde, was tijd een schaars goed. Als ik alleen op reis was, of soms samen met Rob – Job bleef dan bij een oppas – telde ik de dagen. Een dag zonder hem, twee dagen zonder hem, drie dagen. Op de helft. Verlangen naar zijn armpjes om mijn nek. Dan begon het aftellen naar het weerzien en het overnemen van de zorg. De tijd zonder kind was iets afgebakends, op de klok tikten de uren weg tot alles weer normaal was.

Zwart gat
Nu zitten we in een soort zwart gat. We boekten deze reis als een ontsnapping uit onze nieuwe realiteit. Even niet de draad weer op hoeven pakken en meedoen. Gewoon de boel op pauze zetten, onderduiken in de Indische oceaan. Aftellen is zinloos, want Job is er niet meer om naar terug te willen. Het gemis is een constante geworden, ‘normaal’ is voorgoed voorbij. We dobberen op een eindeloze zee zonder dat we weten waar de golven ophouden.

Ander besef van tijd
Ik moet denken aan de woorden van een orthopedagoog, lang geleden. Hij zei dat Job een ander besef van tijd had. Dat hij mensen niet miste omdat hij nooit dacht ‘ik heb mama al acht dagen niet gezien’. Hij keek elke ochtend om zich heen, registreerde wie er was en was blij.
Misschien komen we deze twee weken het dichtst in de buurt van zijn beleving van tijd. Job is er nu al zo lang niet meer dat we zijn gestopt met het turven van de dagen. Op dit idyllische eiland staan we elke ochtend op, doen waar we zin in hebben en gaan slapen als onze ogen zwaar worden. Zonder te denken aan gisteren of morgen. Hier is het goed.