Foto

Foto’s van mezelf zijn er nauwelijks van de afgelopen zes maanden. In mijn telefoon zie ik vooral kiekjes van de bomen die uitlopen op de begraafplaats en bloemetjes die we pootten op de plek van Jobs as. Mijn laatste selfie is van 20 november 2021. Samen met Job lig ik in zijn ziekenhuisbed, hij draagt een zuurstofmasker.

Daarna wordt het stil in de fotogalerij. Geen huis-, tuin- en keukenfoto’s, maar ook niet van Rob die iets doet. Van alle wandelingen die we maakten na Jobs overlijden, kiekte ik Rob niet één keer. Hij mij ook niet. Kennelijk hadden we geen behoefte onszelf vast te leggen als de mensen die we waren geworden. Liever scrolden we oneindig door ons beeldarchief waar Job altijd het lachende middelpunt was. En áls er eens iemand per ongeluk een foto van me maakte (familie, collega), kon ik er nauwelijks naar kijken. Ik meed mijn eigen blik, omdat het verdriet zo confronterend was. Het vloog me aan, ik kreeg direct heimwee naar mijn zoon, en naar wie ik was met hem zo veilig naast me.

Fotoalbum
Maar toen gingen we in mei op vakantie naar de Seychellen. Het was er zo overweldigend mooi dat we de onuitgesproken fotoboycot spontaan vergaten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zwaaiden we tegen een achtergrond van zee en palmbomen naar de camera.
“Je zag er ontspannen uit”, zei mijn vader later. Ik zag het zelf ook, er mocht gelachen worden. Op de vakantiefoto’s is Rob weer de man zonder zorgelijke groef in zijn voorhoofd. Losjes ligt zijn arm (op een selfie!) om mijn schouders. “Maak er alsjeblieft een dik fotoalbum van”, vroeg ik hem. Op dagen dat de duisternis ons overvalt, wil ik erin kunnen bladeren.