Veilige maanden

Niet zo ver van de stad zat ik een paar dagen in een huisje om te schrijven. Tuindeuren open, de wind speelde met de gordijnen. En ik slofte om de haverklap op blote voeten naar buiten om even in de zon koffie te drinken. Wat een drukke vogeltjes, dacht ik. Telkens vielen er bladeren uit de heg naast het terras. Tot ik zag dat de mussen dit geritsel helemaal niet op hun geweten hadden. Het was de herfst die zich tussen de takken verschool.

Toen ik weer achter mijn computer zat, bekroop me een naar gevoel. Want ik wil niet dat de zomer voorbij is. Dit zijn onze ‘veilige maanden’. Het is volop licht, alles ruikt lekker, buitengeluiden waaien naar binnen. Het verdriet kabbelt als een rustig beekje door de dagen.
Maar als de avonden straks korter worden, neemt de beklemming toe. De deuren naar de wereld gaan weer dicht en nog voor het avondeten op is, zien we onszelf weerspiegeld in de zwarte ramen van onze woonkamer. Twee mensen op een bank die duidelijk bedoeld was voor drie.
Bevreesd kijken ze in de agenda van hun telefoons, al kunnen ze de kalender dromen. De dag dat hij ziek werd, de nacht dat ze hem in zijn pyjama naar het ziekenhuis brachten, de zondagmiddag dat ze zich afvroegen hoe ze in godsnaam de familie en zijn verzorgsters moesten bellen om te vertellen welke ramp zich voor hun ogen had voltrokken.
Daarna Sinterklaas, Kerst, oud en nieuw, zijn verjaardag. Data die ooit als een lichtjessnoer boven de winter hingen. Zoveel gezelligheid, totdat alles stopte.

Vanuit mijn schrijfhuisje maakte ik een boswandeling. Ik deed mijn best te focussen op het licht tussen de bomen, maar voor mijn voeten schoot de ene na de andere paddenstoel uit de grond.
Het einde van de veilige maanden is in zicht. Dat ik dat niet wil, daar trekt de natuur zich helemaal niets van aan.

Afbeelding: JK Holland, Pexels