Zuurkool met worst
Het is zondagmiddag. We gaan een stukje rijden, Tom en ik. Gelukkig zijn we die ochtend al even naar de speeltuin geweest, op de enige droge uurtjes die dag. Nu regent en stormt het. Tom is stil, maar in mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat hij het naar zijn zin heeft. Ontspannen kijkt hij om zich heen. Er is genoeg te zien. De windmolens langs de snelweg, de druppels op de ramen, langsrazende auto’s. Af en toe zeg ik iets. Over de regen. Of over een mooie auto. Tom reageert niet, maar het voelt gezelliger zo.
Tekst: Esther de Graaff
Dirk Scheele zingt dat hij gaat kamperen. Uiteindelijk valt de tent om. Tom grinnikt. Dat hij het liedje al 1000 keer gehoord heeft maakt niet uit. Het is vertrouwd. Soms zingt hij een paar woordjes mee, verder is hij stil. Minstens een uur lang maakt hij vrijwel geen geluid. Dirk is ook stil geworden. Tom komt iets naar voren en ik hoor hem diep inademen. Dan klinkt heel duidelijk: “Maandag groene dag zuurkool met worst eten?” Het verrast me. We hebben al tijden geen zuurkool gegeten, want we zijn er niet echt dol op. Tom wel, blijkbaar. En hij vindt het weer eens de hoogste tijd. Hij heeft dit zelf bedacht en er de juiste woorden bij gevonden. Dit moet worden beloond.
Een tevreden Tom
“Wat een goed idee Tom! Morgen eten we zuurkool met worst.” “Ja! Morgen! Joepie!” De auto gaat een beetje heen en weer door zijn enthousiaste bewegingen. “Eigen oren? Eigen oren?” Ik weet wat hij bedoelt. Natuurlijk. Een CD met kinderliedjes, waarvan het eerste liedje begint met: Ik heb het met mijn eigen oren gehoord. Op de mediaplayer zoek ik het bijna blindelings op. Bij de eerste tonen al zie ik Tom tevreden knikken. Een tijdje later zegt hij tussen twee liedjes door: “Eigen oren. Zuurkool met worst. Dat is heeeel goed!” Een gilletje er achteraan. Het gaat al een beetje schemeren. De ruitenwissers werken hard, en Tom fladdert vrolijk mee. We zijn bijna thuis. Fijn!
Soms is alles gewoon heeeel goed.
Esther is getrouwd en moeder van Tom (14) en Rianne (12). Tom heeft klassiek autisme, een verstandelijke handicap en een taalontwikkelingsstoornis (TOS). Esther haar grote passie is schrijven. Ze schrijft over autisme, over zorgen, over liefde en over niet te ver vooruitkijken, omdat dichtbij zoveel moois is.
Blog jij ook over jouw leven met je zorgintensieve kind en wil je jouw verhaal een keer delen op mantelmama.nl? Stuur dan een berichtje naar info@mantelmama.nl.
