Verkocht

Zelden was ik zo blij om te horen dat iemand gehandicapt was. Nu stond ik te dansen met de telefoon in de hand. Mijn broer, aan de andere kant van de lijn, was ook opgetogen. “Hij heeft een dwarslaesie”, zei hij. Mijn broer belde me om te zeggen dat hij mijn auto had verkocht. Of beter: hij had Jobs auto verkocht.

De Volkswagen Caddy hadden we precies een jaar gehad. In dat jaar waren een rolstoelkofferbaklift en een draaibare passagiersstoel gemonteerd. Zodat we weer tien jaar vooruit konden. Het werden tien maanden. Toen was de auto niet meer nodig, want Job ging dood.
Ik vond het zo zonde. Kon alleen maar hopen dat we een andere gehandicapte zouden vinden die nu net naar deze wagen op zoek was. Maar ik zag op tegen de speurtocht, vond het al pijnlijk genoeg om Jobs vingertjes met Glassex van de zijruit te poetsen. Dus was mijn broer zo goed de verkoop voor zijn rekening te nemen.

Heel aardige mensen
Hij belde me vanuit de trein. Had de auto meteen maar achtergelaten bij de koper met de dwarslaesie. “Hele aardige mensen”, zei hij. Ik kon wel janken. Op de stoel waar Job zo vaak naast me had zitten zingen, mochten alleen maar heel aardige mensen plaatsnemen. De zonneklep die Job tot vervelends toe omhoog en omlaag deed, mocht alleen aangeraakt worden door heel aardige mensen. En alleen heel aardige mensen mochten zichzelf in dat kleine rechthoekige spiegeltje aankijken.
Ik was bang geweest voor een handelaar die de aangepaste stoel er met grof geweld uit sloopte en de kofferbaklift linea recta naar de stort bracht. Maar gelukkig, de Job-mobiel krijgt een tweede, zinvol leven. De nieuwe eigenaren stuurden zelfs een bedankkaartje. Echt heel aardige mensen.