Moestuintje
Ik zie het al voor me. Hoe ik de begraafplaats verlaat met een mandje vol aardbeien, verse tomaten of een zak winterpenen. Thuis stal ik de oogst trots uit op het aanrecht, waarna Rob er een voedzaam maaltje mee kookt.
Op televisie zag ik een reportage over Wenen, waar dit al gebeurt: groenten verbouwen op het kerkhof. Oude graven worden ingericht als moestuintjes die je kunt huren. Het idee spreekt me erg aan. Er zit leven in de grond en – praktisch – na het bezoek aan een dierbare ga je niet met lege handen naar huis. Nu voel ik me vaak nutteloos als ik bij Job ben geweest. Ik scharrel wat rond de boom waaronder we zijn as uitstrooiden, loop mijn ronde over de begraafplaats en door het aangrenzende park, observeer de dieren die er wonen.
Het gelukkigst ben ik als ik een ree zie – laatst een moeder met twee kalfjes! – of een tijdje heb zitten kijken naar de zwaluw die haar kleintjes voedt. Eekhoorns zijn ook gezellig. Maar vaak genoeg is er niets te doen en houdt de natuur zich stil. Zelfs het zoemen van de bijen is verstomd, want de bijenkasten tussen de heide die ik vorig jaar altijd graag bestudeerde, zijn om redenen die ik niet ken weggehaald.
Een eigen perkje met uitzicht op Jobs boom zou een uitkomst zijn. De levenscyclus etaleert zich voor je ogen. Zaadjes planten, kijken hoe ze ontkiemen, dan bemesten, bewateren, onkruid wieden en groenten oogsten. Het zou me voldoening geven, want zonder mijn aandacht groeit er niets. De tuiniers wisselen onderling gereedschap en stekjes uit, de mooie gesprekken ontstaan dan vanzelf. En in de zomer verzorgen we elkaars grond als de ander op vakantie is, zoals we dat met de graven van onze geliefden ook al doen.
