Over ‘Blessings & Gratefulness’…

Iemand vroeg me laatst of de geboorte en het er zijn van Bommel niet ontzettend veel zingeving aan ons leven geeft. En dat het mooi is dat er ‘ergens’ voor gezorgd is dat zij juist in ons gezin terecht is gekomen. Deze uitspraak deed me direct aan een aantal Amerikaanse sites denken die ik volg, waar special needs children alleen maar blessings zijn. En waar ouders enorm grateful zijn voor alles wat ze op hun bord krijgen…

Het gaat goed met Bommel. Ik durf zelfs te stellen dat het heel goed met haar gaat. En ja, ik vind dat echt een hele blessing en ik ben ook ontzettend grateful. Echt waar. Maar er zijn ook wat dingen die ik eerder als een vloek dan als een zegen zie in het zorgintensieve bestaan. Ik heb het hier dus niet over mijn lieve Bommel zelf, maar wel over de dingen die een zorgintensief leven met zich meebrengt:

Geen zegen: al 3 jaar ’s nachts niet doorslapen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het wel beter gaat. Bommel is gemiddeld nog maar 1 x per nacht wakker in plaats van 3 of 4 x. Maar toch, blessed is in mijn optiek wel even wat anders!

Ik heb al issues met de vergankelijkheid van het leven, maar nu durf ik al helemaal niet meer dood te gaan. Want wie zorgt er voor Bommel als ik er niet meer ben? Wie geeft haar dan de onvoorwaardelijke liefde en aandacht die eigenlijk alleen haar ouders haar kunnen geven? Ik ben dan ook absoluut niet grateful voor de constante reminder hoe ontzettend kwetsbaar het leven is. Ons leven. Laat mij lekker in de waan dat we allemaal ‘zorgeloos’ 150 worden. Dank u.

Af en toe voel ik me echt een kneus. Ook dat is geen blessing. Ik leef op lijstjes & post-its. Mijn geheugen is soms zo slecht (mede door dat slaapgebrek) dat ik direct na het douchen al niet meer weet of ik mijn haren heb gewassen of niet. Of zout in het eten heb gedaan. Als het extreem zout is, had ik het dus al gedaan. Smaakt het nergens naar,
dan ben ik het vergeten. Elke avond is het weer een verrassing!

Ik vind het helemaal geen zegen dat mijn kind van alles mankeert dat ze niet zou horen te mankeren. Hoe zen je ook wilt zijn en hoe erg je ook betekenis aan dingen wilt geven. Ik blijf het vreemd vinden dat dit, en alles wat een zorgintensief leven met zich meebrengt, door sommigen omschreven wordt als een blessing. Als ’s nachts de saturatiemonitor alarmeerde, dacht ik echt niet “Wat ben ik toch gezegend en dankbaar dat ik er nu uit mag”. Kom op zeg!

Ik hang van onzichtbare duct tape aan elkaar. Voel me soms heel oud. Ik kan niet eens meer tellen hoeveel kwaaltjes ik de laatste 3 jaar heb gehad. Ondanks dat ik lang niet heb gesport, bedrijf ik al 3 jaar topsport en dat merk ik. Ik hoef bij wijze van spreken maar adem te halen en er schiet alweer ergens iets verkeerd. Laatst heb ik zelfs in mijn slaap een nekspier zo ontzettend verrekt dat ik wakker werd van de pijn. Waar gebeurd! Nou, daar word ik niet heel erg grateful van…

En het ergste vind ik toch wel dat je leest dat je enorm dankbaar moet zijn & je heel gezegend moet voelen als je je even niet zo wonderfully blessed voelt. Want daar kun je iets heel waardevols van leren. En voor zo’n blessing in disguise moet je dan enorm grateful zijn…
Yeah, right!