Over magische bedden en slapen op de klok

Na dit weekend weet ik 2 dingen zeker: ik ben compleet van mijn geloof afgedonderd én ons bed is magisch…!

Mijn bijbel bij Fiene was niet ‘Oei ik groei!’, maar het boek van Ria Blom: Regelmaat & Inbakeren. Ik leefde op dat boek! Dit dankzij Rob, onze mannelijke wijkverpleegkundige. Hij bracht mij de wijsheid van Ria, plus een inbakerdoek. Fiene sliep sindsdien als een roosje!
Bij Bommel liep dit anders. Inbakeren als je op de IC aan allerlei slangen ligt: niet zo handig! Maar goed, ik heb me wel altijd gehouden aan de dezelfde handelingen in dezelfde volgorde. Regelmaat. En we proberen vast te houden aan onze huisregel: troosten bij ons in bed: prima / slapen bij ons in bed: nee. Dit werkte voor ons altijd goed. Ook met Bommel; tot het afgelopen half jaar… Ze slaapt zó slecht, dat wij van pure moeheid van ’troosten in bed’ per ongeluk overgingen naar ‘slapen in bed’. Schrik je wakker, lig je toch met z’n drieën te maffen! Potverdikkie!

Huilen op de klok
Ria leerde mij om mijn kind haar huiltje te gunnen. Na het op bed leggen gaat de klok in. Een half uurtje. Tenzij er hysterie uitbreekt! Want, de regel is: huilen mag, maar niet hysterisch. Bij Bommel hebben we er een kwartiertje van gemaakt. Ik heb er bij haar namelijk veel meer moeite mee, dan toen met Fiene. Met Bommel hebben we immers een hele zorgelijke voorgeschiedenis. Een wijsheid van Rob die ik echter altijd onthouden heb: hoe klein je kind ook is, het weet feilloos welke huil het beste werkt. Bommel weet dit bij ons ook. En toch voelt haar laten huilen voor mij als een slecht iets. Dadelijk mankeert ze iets en heb ik het over het hoofd gezien. Of misschien heeft ze ergens last van en omdat ze niet kan praten, kan ze het me niet vertellen. En dan laat ik haar een kwartier aan haar lot over… lekkere moeder!

Hervonden geloof
Aan het begin van het afgelopen half jaar was er echt van alles aan de hand. Dus stond ik met gegronde reden bij haar bedje. Maar nu is de nierbekkenontsteking voorbij, de krentenbaard weg, de griep over en het snotteren lijkt ook zijn langste tijd gehad te hebben. Toch zitten we nog steeds met een huilend kind. Een vastberaden, eigenwijs vechtersbaasje. Eigenschappen die Bommel keihard nodig heeft gehad, maar die met slapen niet zo handig zijn. Dus hebben we gisteren besloten om ‘het kwartiertje van Ria’ uit de mottenballen te halen. Overdag ging dat goed, Bommel sliep binnen 10 minuten. Dat gaf me zelfvertrouwen over onze beslissing en voor de avond.
Het leek ’s avonds redelijk te gaan, al werd dat kwartiertje een half uurtje. Maar na 5 minuten stilte begon ze vol overtuiging opnieuw. Dit keer voor de zekerheid orkaankracht 10 inzettend. Dus keken Tych en ik elkaar aan. Wat doen we? We zijn moe. Naar boven en even bij ons in bed dan maar? Maar ja, dan stappen we meteen van onze hervonden geloof af! Voelt ook niet goed. Het orkaantje dat boven aan het razen was, gaf echter de doorslag.

Magie
Afijn, ik troost Bommel en leg haar in ons bed. Daarna staan Tycho en ik bij ons bed op fluistertoon nog een kwartiertje te steggelen over de beste tactiek om dit slaapdebacle te tackelen. Wel of niet bij ons in bed, langer laten huilen of niet en weet ik niet wat allemaal. Keek ik om: lag Bommel al te tukken! De magie van ons bed. De vertrouwde geuren van papa en mama om je heen, je hoort nog wat gefluister en gerommel in de badkamer en weg ben je!

Lastig
Ze heeft de rest van de nacht goed geslapen, in haar eigen bed. Het zet me echter wel weer aan het denken. Zijn we te soft? Geven we te snel toe? Creëren wij straks zo’n ‘kindje-waar-iets-mee-is’ dat nooit grenzen heeft geleerd? Ik vind het moeilijk. Ze heeft veel meegemaakt, mankeert het een en ander en ze kan niet praten. We weten dus nooit 100% zeker waarom ze huilt. Het blijft gissen. Ook de oplossing blijkt iedere keer anders. Mijn gevoel volgen heeft tot nu toe altijd het beste gewerkt met Bommel. Maar mijn gevoel weet het soms ook niet meer. Ik ben ook maar een mens. En ik ben moe! Ben ik dan een Spartaanse moeder door dat kwartiertje in te zetten? Je moet op een gegeven moment toch íets doen om dit patroon te doorbreken. Lastig…

Had Ria Blom hier maar een boek over geschreven. Dan had ik eindelijk dé gebruikshandleiding voor Bommel waar ik al 3,5 jaar zo naarstig naar op zoek ben!
Als je dit leest, Ria, misschien een idee?