Negentien

Op tv vertelt een ouder echtpaar over de dood van hun zoon. 17 jaar, brommerongeluk. Wat ze missen, zeggen ze, is niet alleen wie hij was, maar ook wie hij zou zijn geworden. “Had hij een vrouw gehad?”, mijmert zijn moeder. “Kinderen?” Ja, knikt de verweesde vader. Misschien waren ze nu opa en oma geweest.

Als een jong mens sterft, treuren we doorgaans om een veelbelovende toekomst die in de kiem werd gesmoord. Voor Job gaat dat niet op. Ook hij was 17, maar ik heb geen seconde gedacht aan de grote levensgebeurtenissen die hem nu ontnomen waren. Voor hem lag geen carrière, huwelijk of vaderschap in het verschiet. Job was al helemaal af, de jaren die volgden konden we uittekenen. Hij zou SpongeBob kijken, op de iPad spelen, bij ons in het grote bed liggen en kleine grapjes maken. Precies zoals hij dat 5 en 10 jaar geleden ook deed. Door zijn verstandelijke beperking bleef hij steken in de tijd.

Eindeloos blij
Aan de vooravond van zijn 19e verjaardag praten Rob en ik over hoe het geweest zou zijn als de dood zijn grimmige kop niet om de deur had gestoken. “Job zou nu van school af zijn”, zegt Rob. “We waren op zoek gegaan naar een dagbesteding.” “Ja”, zeg ik, “en we hadden niets goed genoeg gevonden.” Hij: “Nee. Waarschijnlijk hadden we hem thuis gehouden.” Jobs lijf was achteruit gegaan, zoveel is zeker. Zijn kromme rug en slechte longen hadden hem geplaagd. Moeten we er dan vrede mee hebben dat hij er niet meer is? Soms, want de aftakeling is hem bespaard gebleven – hij verliet zijn eigen feestje op het hoogtepunt. Maar wat onverteerbaar blijft: ondanks dat gammele lijf was hij eindeloos blij.
In de wandkast liggen nog cadeautjes voor minstens drie verjaardagen. Rob sloeg ze in omdat hij toch al wist wat Job leuk vond. Die kastdeur blijft nu voor het tweede jaar dicht.