Personeelstekort

Op Jobs school zitten ze met de handen in het haar. De dame die alle kinderen helpt met eten, drinken en luiers verschonen is ziek. Vervangers zijn er niet.

Op het taxibusje dat ons kind elke dag naar school brengt, prijkt een sticker met de tekst: collega’s gezocht. Er staan gehandicapte kinderen op een vervoerswachtlijst vanwege het nijpende tekort aan chauffeurs. In ons ziekenhuis worden operaties uitgesteld omdat er te weinig handen zijn aan het bed. Op mijn werk is de kantine maar deels in gebruik aangezien de mensen ontbreken die de broodjes kunnen smeren. Als ik een broek wil passen in de stad, blijken de paskamers op de eerste verdieping gesloten want helaas, geen personeel. Overal hangen briefjes: wij zoeken koks, obers, afwassers, verkopers, bezorgers – vul maar in. Docenten om brave schoolkinderen les te geven zijn al helemaal onvindbaar.

Waar is iedereen?
Wat ik me afvraag: waar is iedereen? Is er tijdens de coronacrisis een enorm sinkhole ontstaan waarin een groot deel van werkend Nederland is verdwenen? Heeft iemand zonder dat wij het in de gaten hadden een geheime provincie aangelegd met eigen ziekenhuizen en scholen en winkelcentra en bedrijventerreinen en cafés? Zijn alle verpleegkundigen en leraren verhuisd naar een parallelle wereld?
Feit is dat wij thuis inmiddels ook met de handen in het haar zitten. Het personeelstekort raakt ons. Eerdere jaren was het nooit een probleem om goede zorgverleners voor Job te vinden. Nu kampen we met een zware onderbezetting en blijven we maar rondvragen en advertenties plaatsen. Steeds vaker moeten we zelf de gaten vullen omdat er kennelijk geen gekwalificeerde personen meer zijn die tegen betaling op Job willen passen als wij aan het werk zijn. Weemoedig kijk ik naar een foto van een paar jaar geleden toen we Sinterklaas vierden met zes (!) begeleidsters.