Planningsperikelen

Ik had het idee opgevat om het jaar rustig te beginnen. Het leek me gewoon wel leuk. Prettig eigenlijk. Het zag er allemaal zo overzichtelijk uit een tijdje geleden. Een rustige agenda met wat ziekenhuisafspraken. Prima te doen. Wel eens fijn. Hoe ik ooit bij die gedachte gekomen ben, kan ik me nu niet zo goed meer herinneren. Dat we nu al bezig zouden zijn met Learn to Eat van NoTube had ik niet in de planning. Maar dat is precies wat we nu aan het doen zijn, tegelijk met een hele hoop andere dingen…

Toen het ziekenhuisstof een beetje neergedaald was en de operatie achter de rug, stond het nieuwe jaar voor de deur. Eigenlijk voelde ik toen al dat rustig beginnen er niet in zat. Ik probeerde nog vol overgave in de ontkenningsfase te duiken, maar dat is me niet gelukt. Het waren elke keer van die kleine, stille hints. Echt ze vielen bijna niet op. Ik heb dan ook maar een paar minuscule voorbeelden. Bijna niks, we zijn er zo doorheen…

Zoals mijn smurfje die nog weken met extra zorg heeft moeten herstellen van haar operatieavontuur. Na een stoned garnaaltje te zijn geweest en dagelijks allerlei medische handelingen ondergaan te hebben, was ze erg uitgeput. Rustig bijkomen was er alleen niet bij. Tussen het rusten door werd ze namelijk continu gestoord door heftige pijnaanvallen. Die daarna weer zorgden voor complete uitputting. De uroloog had ons verzekerd dat het allemaal mee zou vallen. Waarvan acte…

Onverwachte uitnodigingen
Terwijl we dit post-operatie verhaal aan het managen waren kwam de voortvarende uitnodiging van de therapeut. Die stond nog helemaal niet op de planning voor nu. De uitnodiging ging gepaard met zo’n fijne niet-digitale-vragenlijst. Waar maar voor 2 regels plek is bij de vraag: heeft uw kind wel eens een arts bezocht? Zo ja welke en waarom? Dat je dan dus toch maar besluit om die hele lijst uit te typen omdat je verhaal anders nooit goed overkomt. Ik wil wel dat die therapeut goed werk kan leveren en snapt wat voor “casus” ze in handen heeft. Alles voor je kind nietwaar! Nadat het boekwerk klaar is maak ik ruimte in mijn agenda voor de daadwerkelijke afspraak. Die slaat een dusdanig gat in mijn werkdag dat ik weer een halve dag mis, altijd fijn met deadlines!

Of de envelop met de aankondiging van het eerste schoolartsbezoek van onze grotere smurf. Ook met een niet-digitale-vragenlijst natuurlijk! Waarvan je dan maar besluit dit op een nader tijdstip in te vullen, en je nog maar niet druk te maken over het volgende gat in je werkagenda & je deadlines.

Dit is “slechts” een greep uit de agenda technische issues. Nee, dan al die onbenullige bijzaken die er op onverklaarbare wijze altijd bijkomen.

Onbenullige bijzaken
Neem nou de donsdeken ( ja, je leest het goed!) die zo in de rui is dat er meer veertjes door de kamer dwarrelen dan dat er nog in het dek zitten. Het is ondertussen ook niet meer dan dat: een dek. Armoe troef. We zijn echter zo moe dat we toch wel tukken! Mits de kids meewerken… Maar je moet dus op zoek moet naar een nieuwe en een vergelijkend warenonderzoek doen waar je zo’n ding gaat aanschaffen. Het moet immers in 1 x de juiste zijn. Want terug moeten naar de winkel, of naar het postkantoor om het terug te sturen… Hoe dat weer in te passen? Geen idee!

Of dat je winterbanden op de auto laat leggen (vraag me niet voor welke winter, maar ze liggen er op) en je dan de verrassing krijgt dat er zoveel van de auto vervangen moeten worden dat je tijd moet maken voor een plan & kostenplaatje. Dit zodat je de afweging kunt maken: houden of verkopen? Weer een Googlestudie van leaseconstructies, dealers en inruilvoordelen. Aangezien de APK komende maand al moet gebeuren, is uitstellen geen optie. Dus vooruit met de geit, eh auto!

En die ene stoel die de ergotherapeut nog op zou laten halen, maar dat er elke keer maar niemand komt. Op mijn beurt vergeet ik dan weer dat we dat ding hebben staan. En dan denk ik elke keer: ik moet toch echt even met ze bellen. Maar ook dat ontglipt me dan weer. Met als gevolg dat je elke keer zo’n zeurstemmetje in je achterhoofd hebt over een taakje dat je nog steeds moet doen. Allemaal onnodige onrust in je hoofd. Misschien vandaag toch maar eerst even bellen…

NoTube: Learn to Eat
En, last but not least, zijn we gestart met het Learn to Eat programma van NoTube. Het operatiegedoe heeft bij Bommel wat trauma’s versterkt, ook in het KNO- & eetgebied. Dus hier konden we echt niet omheen. Alles voor ons moppie! Gelukkig past dit programma bij onze “vliegende start” van het nieuwe jaar. Het is concreet, doelgericht en in korte tijd behaal je resultaat. We zijn nu 2 weken bezig en Bommel eet weer zonder problemen & voor het eerst vers huisgemaakt eten! Groente, aardappel en vlees pureren we door een beetje pap en ze eet alles op. Een genot om te zien! Rijst bij mij de vraag of het stiekem niet “Learn to Eat voor ouders” is?! Wij hebben spanning, stellen 1000 vragen, zijn gestrest of het wel lukt, en we krijgen dagelijks tips en de broodnodige mentale oppeppers van NoTube. Hoe het ook zij: ik ben blij dat NoTube er is en dat het zo goed werkt!

Verder heb ik alleen nog maar tijd om kleine stukjes te lezen. Soms in 30 delen of verdeeld over meerdere dagen. Tot ik het soms maar opgeef… Maar, laatst las ik een artikeltje. Het ging erover dat gezinnen met 2 dochters het gelukkigst zijn. Dat zette me aan het denken: gelukkig zijn… Die momenten zijn zo enorm belangrijk. Ik moet ze alleen nog even inplannen…, als ik tijd heb!