Poetsen

Niks zo lekker als een opgeruimd en schoon gepoetst huis. Alles helemaal aan kant, ramen open voor frisse zuurstof. Je kunt mij niet blijer maken! Voor mij betekent opruimen en schoonmaken in huis ook opruimen en schoonmaken in mijn hoofd. Een medicinale werking, net als sporten of in de tuin werken. Orde scheppen in de chaos. De gebeurtenissen van afgelopen week schreeuwden om een schoonmaakbeurt. Maar helaas kun je niet álles wegpoetsen…

Verwerken, nog eens de revue laten passeren, je hoofd leeg maken. Dat doet poetsen voor mij. Als een ware Monica van de Lage Landen (die van Friends) sjees ik als schoonmaak controlefreak door ons huis. Ik ben zo’n type dat nog net niet de stofzuiger stofzuigt! Met elk oppervlak dat weer blinkend schoon is komt de controle steeds meer terug. De controle op…? Op de schijn. Ik weet namelijk ook heus wel dat ik niet echt de controle terug krijg op zaken waar ik überhaupt al geen controle over heb. Toch voelt het goed. Het huishouden kun je namelijk altijd onder controle krijgen. Het wordt niet ziek, het hoeft niet onverwacht naar het ziekenhuis of allerlei medicijnen. Meubels slaan niet voor je op de vlucht als je ze wilt schoon boenen. Als je het schoonmaakt blijft dat ook zo. Al is het met kinderen in huis slechts tijdelijk van aard!

Antibiotica maakt meer kapot dan je lief is
Bommel is na maanden van rust weer heel ziek. Oude tijden herleefden; en niet op een goede manier. Nachtelijk bezoek aan de EHBO en overdag nog een bezoek aan de kinderarts erbij. Conclusie: weer nierbekkenontsteking. Die eet plannen waar ik vorige week nog over schreef kunnen voorlopig letterlijk & figuurlijk in de ijskast gezet worden. Kuifje moet eerst beter worden. Dat kost meestal een paar weken. De start van antibiotica bij Bommel zorgt  helaas voor meer dan alleen het oplossen van de ontsteking. De nasleep is vaak groot: spruw, billen tot bloedens toe kapot & daardoor niet meer kunnen zitten, misselijk en dus niet willen lepelen en niet doorslapen (niet dat we dat al deden, maar nu is het meestal nog minder.). Vaste prik bij antibiotica. Dat is altijd het dubbele aan dit middel. Ze heeft het keihard nodig, maar net als bij drank, maakt ook dit meer kapot dan je lief is….

Trauma erbij
Alsof het al niet ‘feest’ genoeg is, hebben we er deze keer zelfs een trauma bij. Sinds het katheteriseren op de EHBO mogen we Bommel haar beentjes niet meer optillen om haar te verschonen of de broodnodige zetpil met pijnstillingsmedicatie toe te dienen. Zelfs haar billetjes kunnen we amper poetsen omdat ze aan ‘planking‘ op de commode doet. Dit is een gevalletje waar ik geen controle over had kunnen hebben toen  het gebeurde, laat staan nu het kwaad geschied is. Aangezien ik mijn dochters billen niet mag poetsen, kan de schoonmaakster in mij haar schijncontrole niet terugkrijgen… Zoals bij alles in het geval van Bommel, komt ook dit weer neer op: geduld. Zij bepaalt het tempo. Wij kunnen er alleen zo goed mogelijk mee omgaan en haar helpen. Ik trek mijn haptotherapie ervaringen uit de kast en we doen allerlei spelletjes met haar voetjes, beentjes en dijen. Dit om haar maar te laten merken dat er ook leuke aanrakingen zijn die niks vervelends betekenen.

Poetsen heelt alle wonden
Poetsen. Het lost voor mij altijd veel op. Maar helaas niet alles. Kon ik met mijn poetsbeurt de gebeurtenissen van afgelopen week maar wegpoetsen. Dat mijn schatje niet weer als een ziek vogeltje in haar bedje ligt en allerlei dingen moet ondergaan tijdens ziekenhuisbezoeken. Het is een hele vervelende déjà vu naar ons leven van afgelopen jaar. Hoe vaak we toen met deze riemen hebben moeten roeien; ik kan het niet eens meer tellen. Uiteindelijk komt ook dit weer goed. Dat weet ik. Het kost ‘alleen’ tijd. Tijd heelt alle wonden. Kon poetsen dat maar doen…