De scholen zijn weer begonnen! (Leerlingenvervoer)

Het is vrijdagavond 19.50 uur. Een onbekend nummer belt. Ik neem niet op. Als er een bericht ingesproken blijkt te zijn, luister ik het af. De taxichauffeur, of ik haar zo snel mogelijk terug wil bellen over het leerlingenvervoer voor Bommel. Dat is geen goed teken…

De chauffeur belde omdat ze door heeft gekregen dat Bommel in een rolstoel zit. Haar vraag is of dit wel klopt. Mijn verbazing is groot. Dit had ik toch duidelijk op de aanvraag vermeld? Toen ik bevestigend antwoordde, zei ze: ‘Dan hebben we een probleem. Ik heb maar plek voor drie rolstoelen, jouw dochter is de vierde en dat past niet in mijn bus. Dat is bekend bij de vervoerder, maar toch hebben ze haar bij mij ingepland.’ Zes weken zomervakantie zijn voorbij. Het is vrijdagavond 19.50 uur en maandag start school…

Slechte voorbereiding
Afgelopen schooljaar is het – na het rampjaar ervoor, waar ik ook over heb geschreven – wonderwel goed gegaan met het taxivervoer van Bommel. Slechts één keer een wisseling van chauffeur en zelfs dat verliep vlekkeloos. Vorige week las ik geen goede nieuwsberichten uit Noord en Zuid Nederland waar de scholen alweer begonnen zijn. Ik was al benieuwd hoe het ons zou vergaan. En nu dit.

Tussen het moment dat ik de aanvraag voor Bommel indiende bij de gemeente en dit telefoontje zit 2,5 maand. In mijn optiek betekent dit dat de betrokken vervoerders toch zeker twee maanden de tijd hebben gehad om het vervoer goed te organiseren. Maar de praktijk is anders, zo vertelt deze chauffeur. Zij heeft de gegevens van de kinderen die ze gaat vervoeren pas vandaag gehad. De vrijdag vóór de scholen weer beginnen. Vijf voor twaalf. Onbegrijpelijk!

Er is hoop
Ik zie de bui alweer hangen. Frustrerend vind ik dit. Ouders moeten ruim van te voren een aanvraag indienen, anders kan er geen leerlingenvervoer toegekend worden, en dan gaan de uitvoerende partijen er op deze onzorgvuldige en lakse manier mee om. Ik houd er nu al rekening mee dat ik maandagmiddag gebeld word of ik Bommel op wil komen halen van school. De ochtenden brengen we haar nog zelf. Maar er is hoop, dankzij de inzet en het verantwoordelijkheidsgevoel van deze chauffeur. Als zij het niet op zich had genomen om te bellen, was het sowieso misgegaan. ‘Ik zorg hoe dan ook dat je dochter thuiskomt’, verzekert ze me.

Vandaag 1e schooldag
Nu is het maandag en wacht ik vandaag op haar telefoontje wat ze heeft kunnen organiseren. Als het op leerlingenvervoer aankomt heb ik al vaker gemerkt: de chauffeurs maken – samen met ouders – het verschil. De vervoerder laat het gewoon gebeuren, alsof het hun probleem niet is. Niet hun verantwoordelijkheid. Voor hen is Bommel slechts een pakketje dat van A naar B gebracht moet worden. Dat ze met haar rolstoel helemaal niet in de bus van deze chauffeur past, boeit niet. Zo voelt het. Voor mij is zij echter (samen met Fiene) mijn meest kostbare én kwetsbare bezit. Dus daar waar ik vandaag ga, gaat mijn telefoon. Wachtend op het belletje van de chauffeur die zich wél om mijn kind bekommert.