Ramptoeristen

“We lijken wel ramptoeristen”, zegt ze en ik schiet in de lach. Inderdaad, zo zien we eruit. Twee vrouwen op sportschoenen. We spreiden een kleed over het bankje zodat we geen vieze broek krijgen en draaien de dop van onze thermosfles. Lekker, een kopje thee. Ik tover een voorverpakte koek tevoorschijn en leun achterover.

Maar we wisten niet dat er vandaag een bijzondere uitvaart zou zijn op ‘onze’ begraafplaats. Nee, we kwamen hier bij elkaar omdat we hier vaker bij elkaar komen. We hebben ons vaste bankje, precies tussen de uitstrooiplek van mijn zoon en het graf van haar dochter in.
Monique is mijn begraafplaatsvriendin. We leerden elkaar kennen omdat we binnen een paar maanden tijd allebei onze gehandicapte kinderen verloren en op deze plek iets van hen proberen terug te vinden. Ik geef de plantjes bij haar dochter water als zij op reis is, zij controleert steevast of alles rustig is onder Jobs boom. Op het bankje praten we over hoe het met ons gaat.

Eerste rang
Maar vandaag staan er opeens naambordjes langs het wandelpad en rijdt er een man op een golfkarretje rond die alle vuilnisbakken uit het zicht zet. Alles moet spik en span zijn voor de rouwstoet die straks voorbijkomt. “We zitten mooi eerste rang”, zeg ik opgewonden tegen Monique. Nieuwsgierig als we zijn, googelen we de naam van de overledene: het is inderdaad een vip. We zien hoe bij het graf champagneglazen worden klaargezet.

Dorpsoudsten
Ramptoeristen? Je zou ons ook kunnen beschouwen als dorpsoudsten die de nieuwkomers welkom heten. Wij weten hoe het hier reilt en zeilt en lopen – indien gewenst – met liefde een extra rondje met onze gieter. Maar nog voor de kerkhofklok wordt geluid, vouwen we het kleed netjes weer op en stoppen we onze thermosflessen weg. Toen wij deze nieuwe wereld onvrijwillig betraden, zaten we ook niet te wachten op pottenkijkers.