Vakantie

‘Mama, als alle mensen beter zijn, gaan we dan op vakantie?’ Even sta ik met de mond vol tanden. Job heeft kennelijk opgevangen dat onze trip naar Spanje op losse schroeven staat. Niet zo gek, want hij is continu thuis en volgt al onze gesprekken. We hebben hem verteld dat heel veel mensen ziek zijn, dat hij daarom niet naar school kan en er niemand bij ons binnen mag komen. Nu heeft hij dus zelf begrepen dat al die zieken ook zijn vakantie aan het zwembad dreigen te dwarsbomen.

Ik kan alleen maar een eerlijk antwoord geven: dat we op vakantie gaan als alle mensen beter zijn, maar dat ik niet weet hoe lang dat nog duurt. In zijn pyjama – ik leg hem in bed – kijkt hij me onderzoekend aan. Dit was niet het gewenste antwoord. Ik klets wat over de dag van morgen en hoop dat hij zijn vraag vergeet.
Bij mij blijft-ie hangen. Rob en ik hebben het er natuurlijk al lang over gehad. Wat te doen in de zomer als we niet naar het buitenland kunnen? We zitten nu al zes weken binnen en nog nooit verlangden we zo naar een andere omgeving en vooral: een ander huis.

Diezelfde avond kruipen we achter de computer. We moeten een vakantiehuis vinden vóór de persconferentie van Mark Rutte, want daarna snapt heel Nederland dat een vakantie aan de costa er niet in zit en loopt het storm op adresjes in eigen land. Er is welgeteld één vrijstaande woning met verwarmd binnenzwembad die binnen onze prijsklasse valt, in Twente. Voor het goede doel breek ik eenmalig uit mijn quarantaine om op inspectie te gaan. We boeken nét op tijd. Tijdens het reserveren wordt de week van onze voorkeur al door een ander weggekaapt.
Job, we gaan op vakantie!