![Wat te doen met het naambordje?](https://mantelmama.nl/wp-content/uploads/2025/01/Blog-Mantelmama-Wat-te-doen-met-het-naambordje.jpg.webp)
Wat te doen met het naambordje?
We hikken er al drie jaar tegenaan. Deze week zei Rob opeens iets verstandigs: we kunnen het ook gewoon helemaal weghalen.
Ik liep naar het roestvrijstalen naambordje naast de voordeur. Er zaten ijsbloemen op, zoals altijd wanneer het gevroren heeft. Onze drie namen waren voorzien van fonkelende sterren en draden met ragfijne haartjes, het leek wel een kerstkaart. Een paar jaar geleden had ik dat zelfs voorgesteld: laten we hier een foto van maken en die als kerstgroet versturen. Het naambordje zag er zo kunstig uit, en we hadden er helemaal niets voor hoeven doen. De natuur zelf had ons versierd. Rob, Annemarie & Job. Zijn naam stond op de derde regel, na het zwierige &-teken.
Eigenlijk had hij vooraan moeten staan, want dit huis kochten we voor hem. Omdat het was aangepast en hij er met rolstoel en al groot in kon worden.
Toen hij stopte met groot worden en er nog maar twee mensen in zijn huis woonden, vroeg ik me hardop af wat we met dat naambordje bij de voordeur moesten doen. Mijn broer hoorde het, en liet een nieuwe maken. Eentje zonder de naam Job. Maar we konden het niet over ons hart verkrijgen het ook daadwerkelijk op te hangen. Jóbs huis, of hij nu dood was of levend.
Feit was dat hij er fysiek niet meer woonde. Misschien kunnen we zijn naam eraf zagen, opperde Rob. Maar dat klonk nog veel gruwelijker, alsof je je ex van een foto af knipt. Zoiets zouden we nooit doen.
Helemaal weghalen was nog niet bij me opgekomen, maar het klonk direct goed. Samen uit, samen thuis. ‘Volgens mij heeft bijna niemand een naambordje’, zei Rob. Ik maakte een wandeling en zag dat hij gelijk had. Naast de meeste voordeuren prijkt alleen een huisnummer.
Inmiddels is het naamplaatje weg. Het ziet er wat ontzield uit maar dat mag. Want dat is precies zoals het voelt.