Alter ego

In de auto op weg naar huis voelde ik me bijna gelukkig. Iets had me geraakt. Maar wat? Ter hoogte van Oss – ik reed van Den Bosch naar Nijmegen – begon ik het te begrijpen. Ik had de hele avond over Job gepraat. En dan niet over mijn zoon, maar over het personage. Job: het jongetje dat achttien jaar een hoofdrol speelde in columns en boeken.

Ik was uitgenodigd door een club dames om iets te vertellen over mijn schrijven (iets wat ik de afgelopen anderhalf jaar steeds had geweigerd). Al bij de eerste kop thee lagen verschillende levensverhalen op tafel. Van vrouwen die ook een gehandicapt kind hadden gekregen, van vrouwen die iets anders wilden delen.
Ik putte uit mijn herinnering, maar ook uit mijn boeken. Job fungeerde als alter ego van mijn zoon Joran, maar de twee vielen in het echte leven niet volledig samen. Joran was het kind dat 24 uur per dag, zeven dagen in de week, bij ons thuis woonde. Job was het ventje dat enkel op vrijdag opdook in de krant. Hij was de kernachtige samenvatting, een karakter dat dagelijks rondscharrelde in mijn hoofd tot ik weer een column over hem kon schrijven. Hij was de vertaling van Joran. Ik moest altijd een beetje afstand van mijn zoon van vlees en bloed nemen om te begrijpen wie hij precies was en het dan vervolgens in heldere taal aan de lezers te kunnen uitleggen.

Op de A73 was ik bijna gelukkig omdat ik precies dát weer eens gedaan had. Ik had verteld over Job. Toen Joran was overleden, raakte ook zijn alter ego uit beeld. Logisch, want mijn zoon beleefde geen avonturen meer en dus stond zijn schaduw stil. Terwijl ik door de nacht reed, zat Job opeens weer op zijn vertrouwde plek in mijn hoofd. Een van de jongetjes was voor heel even terug tot leven gewekt. Samen zongen we mee met de autoradio.