Benauwend

Onheilspellend woord: anderhalvemetersamenleving. Die veiligheidsmarge die ons weer aan de slag moet helpen, biedt weinig ruimte voor Job. Hoe kan een verzorger hem straks een hap eten geven met de voorgeschreven afstand van een kleine canapé? (Zulke lange lepels bestaan niet.) En hoe gaat iemand zijn luier verschonen? Met een robotarm die net zo lang is als Job zelf? Hoe kun je hem troosten zonder aanraking?

In de krant bekijk ik de plaatjes van klaslokalen van de toekomst. Van coronaproof restaurants en kantoren waar de tafels ver uit elkaar staan. Is haalbaar, lees ik. We zullen gewoon even wat flexibel moeten worden. Maar in ons denken over Jobs coronamogelijkheden zijn we helaas flexibel als zijn stijve rug. We kunnen straks geen kant op met ons gehandicapte kind (16). Zijn dag begint al met de taxichauffeur die naast hem knielt om de rolstoel vast te maken. Hoe duw je zo’n stoel trouwens op anderhalve meter afstand? Op school trekt de juf Jobs jas uit en geeft een verzorger hem te drinken. Hoe?
Na school – wij zijn aan het werk – wachtten vroeger pgb-begeleidsters die zijn knuffels beantwoordden en hem op de wc tilden. En straks? Bedenk eens hoeveel mensen elke dag (te) dichtbij Job komen. Zijn die allemaal getest? Dragen ze beschermende kleding? Dacht het niet.

Het is ondoenlijk een anderhalvemetersamenleving in te richten waarin alle gehandicapten ook afstand houden. Wat betekent dat voor ouders met een kind als Job? Blijven zij, net als wij, de enigen die voorlopig voor hem kunnen zorgen? We zitten inmiddels vijf weken in strikte isolatie – zelfs boodschappen doen we niet. Moeten we in ons quarantainehol afwachten tot er een vaccin is uitgevonden? Ik vrees dat onze werkgevers dat niet accepteren. De oplossing is behalve benauwend, ook te kwetsbaar. Stel dat wij ziek worden, wie zorgt er dan voor Job?