Brief voor Bommel (3 jaar)

Lieve schat,
Morgen word je 3. Als ik even stil op mijn zolderkamertje zit en aan jou denk, hoe je nu bent, dan word ik vrolijk. Je doet het ontzettend goed! En als ik de revue laat passeren wat er allemaal gebeurd is het afgelopen jaar, dan is er maar 1 conclusie mogelijk: we hebben nog nooit zo’n goed jaar gehad…!

Oké, niet helemaal wat je na zo’n intro verwacht, maar jouw nieuwe levensjaar begon niet echt lekker. Zoals ik vorig jaar schreef hadden we nog 1 operatie gepland staan i.v.m. reflux van je blaas naar je nieren. Met als gevolg pijnlijke nierbekkenontstekingen en nierschade. Precies tussen Sinterklaas en Kerst was het tijd om hier wat aan te doen. De operatie zelf is goed verlopen. Je bleek een compleet klepje te missen. ‘Klein’ bak foutje mijnerzijds: sorry! Maar na de OK was het de Wet van Murphy. Je was stoned van de morfine omdat de ruggenprik dienst weigerde, je was helemaal opgeblazen door een overijverig infuus, omdat je bleef bloeden moest er een extra infuus geprikt voor je allereerste bloedtransfusie en om de haverklap lag je te creperen van de pijn. Kortom: je was een lijkbleek, stoned ‘Michelin Vrouwtje’ dat uit het niets ineens ging gillen. Het was echt een dolle boel…! Pas een maand na de operatie was je weer een beetje Bommel. (Sinds de zomervakantie zijn we gestopt met de onderhoudsantibiotica voor je blaas. Spannend, maar tot nu toe gaat het goed!)

Vlak na je herstel stond er een polysomnografie gepland. Niet handig natuurlijk, maar goed… Samen met nog wat andere controles het afgelopen jaar, was dit het gelukkig qua ziekenhuis. Daarna konden we aan de slag met herstelwerkzaamheden via EMDR therapie. We merken dat je rustiger bent geworden. Je zit rustiger op schoot, je bent langer geconcentreerd met iets bezig en je bent vrijer geworden in je bovenlichaam en met voelen met je handjes. Heel mooi om te zien!

Twee grote mijlpalen het afgelopen jaar waren het terugsturen van je voedingspomp en je saturatiemonitor. Toen heel spannend. Nu alweer normaal. Je adem stops zijn niet over, maar je bent stabiel genoeg om het zonder monitor te kunnen. Hoe knap is dat! Ook met eten ben je heel steady. Nog steeds is alles gepureerd & vloeibaar, maar je doet het er goed op. Sinds dit voorjaar drink je uit een tuitbeker. Hoe je dat ineens doorhad weet ik niet, maar zo zijn er dit jaar meer dingen geweest die je uit het niets toch ging snappen…

Zo gaf je mij een paar weken geleden totaal onverwacht een hele dikke knuffel. Je drukte je helemaal dicht tegen me aan en legde je handjes in mijn nek. Wang tegen wang. Dat gevoel… Puur Geluk! De tranen sprongen in mijn ogen. Wonderlijk hoe je doorhebt dat er zoiets is als knuffelen en op welke manier je dat moet doen. Het zijn echt de beste knuffels die ik ooit gekregen heb. Liefdevolle cadeautjes waar je iedereen van mee laat genieten!

Het is onderdeel van jouw manier van communiceren. Je praat (nog) niet, maar je brabbelt meer en meer. Je weet ons precies duidelijk te maken wat je wel of niet wilt. Je maakt ook meer contact. In het bijzonder met Fiene. Als je haar ziet ga je al lachen. Ik smelt als ik jou zie brabbelen tegen haar om haar aandacht te trekken. Jullie ‘spelen’ meer samen. Het is een actie/reactie die jij zelf in gang hebt gezet door jouw ontwikkeling. Het is prachtig om te zien hoe jullie er allebei van genieten en elkaar daardoor meer opzoeken.

Motorisch gezien heb je dit jaar een reuze sprong gemaakt. Je tijgert over de grond. Geen grote stukken, maar je doet het toch maar ‘even’ en…: JE ZIT! Een week of 4 geleden was het moment daar. Ik zat in de stoel. Jij speelde op de grond. En ineens zat je. Ik twijfelde of ik het wel goed gezien had. Maar ik zag het goed! Het is het soort sprong waar we al ruim 2 jaar op hoopten en waarvan we niet wisten of ‘ie’ ging komen. Papa en ik zijn dan ook heel trots dat je deze sprong gewaagd hebt, ontzettende topper!

En last but not least, hebben we afscheid genomen van de wekelijkse zorg van KinderThuisZorg. Je gaat nu 3 dagen per week naar het medisch kinderdagverblijf. De beste plek voor jou om je verder te ontwikkelen. Vóór dit kalenderjaar om is, hebben we echter nog 1 afscheid te vieren: je button. Die haalt het nieuwe jaar niet! Ik denk dat dit, van alle dingen waar we afscheid van hebben genomen, de meest spannende is. Ik kijk er naar uit en tegelijkertijd vind ik het doodeng.

Maar ik hoef niet bang te zijn. Moet je toch eens kijken lieve schat! Als ik het in 1 blog opsom lijkt het misschien makkelijk. Het was echter helemaal niet makkelijk. Het komt jou en ons niet aanwaaien. We hebben nog steeds onze zorgen. En mijlpalen bereik je niet zonder slag of stoot. Het was dan ook een druk jaar. Maar sta er eens even bij stil. Jij. Mijn kleine dreumesje van bijna 3. Pure, lieve jij. Jij bent tot wonderen in staat.

Gefeliciteerd met je verjaardag liefje!

Ik heb alleen nog wel 1 wens voor komend jaar:
Lieve, lieve schat, ga alsjeblieft doorslapen!

Ik hou van jou.
Liefs,

Mama