De buitenstaander
“Aapjes kijken”. Observeren. In de supermarkt, op het terras, in een pretpark of op je werk. We doen het allemaal. Iemand die anders is of er anders uitziet dan jezelf; zeker een kindje dat iets mankeert. We kijken er naar. Het intrigeert, verwondert, het raakt je, choqueert soms en het lucht op (jij of jouw kind mankeert gelukkig niks). Je kijkt als buitenstaander even in iemands leven. Al is het soms een splitseconde. Maar wie is nou eigenlijk de buitenstaander van wie?
Gebiologeerd staren
We maken het met Bommel vaak mee. Zoals met het jongetje op de camping dat voorbij komt rennen en ineens stopt. Om vervolgens uitgebreid & ongegeneerd met open mond te staren. Of die moeder in het restaurant. Het was bijna komisch hoe zij naar ons zat te kijken. Een verwrongen gezicht op standje ‘schokkend pijnlijk’. Zij zag er eigenlijk nog gekker uit voor ons dan Bommel voor haar denk ik! Compleet gebiologeerd door wat ze aanschouwde. Alsof wij relaxed uit eten gaan als ons kind continue pijn zou hebben en zou lijden… zo keek ze.
Normaal dagelijks leven
Het is voor een buitenstaander ook lastig te begrijpen. Wat we meemaken en hoe dat voelt. Maar vooral hoe het voor Bommel is en hoe het haar vergaat. De werkelijkheid is dat ons dagelijks leven er helemaal niet zo anders uitziet als dat van ieder ander jong gezin. En de bijzondere zaken hebben we vrij goed geïntegreerd; al zeg ik het zelf! Natuurlijk is het pittig en hebben we af en toe die tiende dag. In het moment zelf, dagdagelijks, redden we ons.
Categorie bijzonder
Zelf deed & doe ik het ook. In de ziekenhuizen waar we komen zien we gevallen die, in onze optiek, nog erger zijn dan die van ons. Je kijkt. Het doet je iets. Maar doordat we nu zelf vaak bekeken worden rijst toch de vraag: zijn wij nu de buitenstaanders in het grotere geheel? Zijn wij, door de komst van Bommel en haar mankementen, ineens veranderd? De vreemde eend in de bijt? Het laat je voelen alsof je van groep bent veranderd. Van normaal naar abnormaal. Of clichématig gezegd: naar categorie ‘bijzonder’… Terwijl wij onszelf helemaal niet bewust zijn van deze wijziging. Althans, ik heb de memo niet voorbij zien komen!
“ZI(e)K on board”
Als we dan toch zo bijzonder zijn moeten we misschien een eigen groet invoeren. Iets wat herkenbaar is, maar alleen de categorie ‘bijzonder’ weet. Zoals de truckers die met hun lichten flitsen of schippers die naar elkaar zwaaien als hun boten elkaar passeren. Een speciale auto sticker met “ZI(e)K on board” (Zorg Intensief Kindje). Of misschien een wandelwagen die bliept als je rijdt.
Of is het zo dat onze wereld gewoon is gebleven en die van de buitenstaander veranderd is? Omdat wij in hun optiek anders zijn (geworden)? Omdat zij niet zien wat wij wel zien? En dat is, dat wij een heel normaal gezin zijn. We maken alleen abnormale dingen mee. En dat is voor ons de normaalste zaak van de wereld!
