De Neonatologie – een terugblik

Bommel wordt bijna 3. Een tijd waarin er altijd herinneringen terugkomen aan de ziekenhuisperiode na haar geboorte. En hoe ons leven op slag veranderde. Ik speel al lang met het idee te schrijven over ons verblijf op de afdeling Neonatologie. Dat heb ik in al mijn blogs eigenlijk niet gedaan, tot nu!

Bijna 3 jaar geleden is het nu. Bommel was amper 2,5 week oud. Thuis geboren, maar de zorgen begonnen meteen. Ze viel alleen maar af. Ik weet nog dat, toen de huisarts net weg was, ik rustig onze spullen heb gepakt. Ik voelde me ergens wel opgelucht dat een kinderarts Bommel zou onderzoeken. Via de spoedeisende hulp kwamen we op ‘de Neo’ van ons streekziekenhuis terecht. Tycho en ik dachten dat er niet meer nodig was dan een paar dagen extra zorg, voeding via de sonde om aan te sterken en dan weer naar huis. Dat konden wij wel. Fiene was ook al eens 1 hele week opgenomen geweest met het RS virus. We waren dus al doorgewinterd in ‘dergelijke ouderlijke zaken’… Uhuh!

De tijd stond stil
Toen eenmaal duidelijk werd dat men niet wist hoe lang deze opname ging duren, stortte onze wereld in. De tijd stond stil. De dagen die volgden waren een hel. Ik was hormonaal van de zwangerschap en bevalling en er zaten continu vreemden aan mijn schatje. Ze rook naar ontsmettingsmiddel en ziekenhuis. De Zwitsal was niet aan te slepen en ik sliep ’s nachts met hydrofiel luiers op mijn kussen die ik de volgende dag in Bommels bedje legde. Alles om maar een beetje thuis bij haar te houden. Haar warmtebedje heb ik versierd met tekeningen van Fiene, knuffels en lakens van thuis.

De eerste paar dagen zaten we midden op de afdeling. Alleen een gordijntje gaf ons wat privacy. Dat vond ik af en toe wel moeilijk. Je hebt zoveel verdriet. Zat ik daar open & bloot met mijn bak ellende, midden op de afdeling. Ik vond het dan ook moeilijk om de blije, kersverse ouders te zien die met hun baby’tje vrijwel meteen naar huis mochten. Of de kraamvisite die euforisch binnenkwam met slingers en ballonnen. Daar liep ik dan tussen met mijn betraande, dikke rode ogen…

Grote steun
De Neonatologie verpleegkundigen waren ons in dit alles tot grote steun. Ik weet bijna al hun namen nog. Hoe zij voor Bommel en voor ons zorgden voelt nu nog steeds als een warme deken. De eerste nacht ben ik bij Bommel gebleven. Op aanraden van een verpleegkundige sliep ik de 2e nacht thuis. Het werd vaste prik om voor het slapen gaan te bellen om te horen hoe het ging. Ook ’s ochtends was dit het eerste wat ik deed. Het was moeilijk als ik hoorde dat Bommel op de achtergrond huilde of als ze diepe saturatiedippen had. Dan wilde ik meteen in de auto stappen en naar haar toe racen. Al belde ik daarna nog 10 x; nooit was het een probleem.

Hartverwarmende buffer
De verpleegkundigen waren een luisterend oor voor ons en een buffer naar de artsen. Als ze vonden dat Bommel genoeg onderzoeken had gehad op een dag, zorgden zij ervoor dat er niet nog één arts een blik op haar wierp. Ze leerden ons hoe we voor Bommel konden zorgen. Geen vraag was te veel. Regelmatig vonden we ’s ochtends fotootjes van Bommel met lieve tekstjes erop van wat ze die nacht had uitgespookt. Te midden van alle misère was dat hartverwarmend.

Het was ook een van de verpleegkundigen die, na 2 weken onderzoeken & niks vinden, een gesprek aanknoopte over vervolgstappen. En het WKZ noemde. Ik weet nog dat ik dat een moeilijk gesprek vond. De Neo was mijn nieuwe zekerheid geworden. Een veilige haven. Ik was er helemaal niet klaar voor die te verlaten. Maar ik ben haar nog steeds dankbaar voor dit gesprek.

Stom WKZ!
De overplaatsing van Bommel naar het WKZ vond ik vreselijk. We mochten niet mee in de ambulance. Mijn kleine moppie alleen in dat ding en daarna in zo’n groot stadsziekenhuis. Op de ‘gewone’ kinderafdeling en dan ook nog op een kamer met 4 andere, oudere kinderen… Geen 1 op 1 verpleging meer. Ze was pas 4,5 week oud. Belachelijk vond ik het! Toen ze met de ambulancebroeders en de kinderarts binnenkwam, lagen ook in de transport-couveuse weer foto’s met lieve briefjes van ‘onze’ Neo verpleegkundigen. Wat heb ik gehuild, wat miste ik hen en wat vond ik het WKZ op dat moment stom!

Nooit vergeten
Hoe betrokken iedereen was, bleek wel toen er tijdens onze WKZ opname af en toe een arts uit ons eigen ziekenhuis kwam kijken hoe het ging. We voelden ons zo gesteund. Heel bijzonder!
Een operatie en veel onderzoeken later zijn we weer terug overgeplaatst naar ons streekziekenhuis. Met speciale toestemming mocht Bommel terug naar de Neo i.p.v. de kinderafdeling. Zo fijn om iedereen weer te zien en terug te komen in een warm bad.

De laatste weken van opname stonden in het teken van leren. Met veel aandacht werd ons alles geleerd om de zorg voor Bommel thuis voort te kunnen zetten. Toen werd er nog gekscherend gezegd dat ik wel als invalkracht kon bijspringen op de afdeling. Ze moesten eens weten wat ik ondertussen allemaal voor medische handelingen heb bijgeleerd…! Tot op de dag van vandaag ben ik hen dankbaar voor hun luisterende oren, adviezen en vooral voor de goede zorgen voor Bommel. Vergeten doe ik ze denk ik nooit.

Iedere keer als ik in het ziekenhuis ben, denk ik aan afdeling 2G.
De afdeling met de liefste Neonatologie verpleegkundigen van het land!