Een kuiltje in mijn borst – Oktober: Borstkankermaand

– Oktober is borstkankermaand. Dit jaar extra aandacht voor jonge vrouwen. – 

Een paar maanden na Bommels geboorte zat ‘ie’ er ineens. Ik kwam uit de douche en bij het voorbijlopen van de spiegel zag ik het in een flits. Een kuiltje in mijn borst. Een inkeping die er voorheen niet zat. Ik schrok me rot. Want, wat betekent dit?

Bommel was eindelijk thuis uit het ziekenhuis. We probeerden de draad van ons op slag veranderde leven weer een beetje op te pakken. Een kuil in mijn borst behoorde dan ook niet tot de plannen. Uit ervaring wist ik dat ik niet moest gaan Googelen. Maar ik had toch wel de behoefte dit nieuwe fenomeen aan mijn lijf even te checken. Dus keek ik alleen op thuisarts.nl. Dat is de site waar mijn huisarts veel mee werkt. Toen ik echter las wat daar op stond werd ik niet bepaald gerustgesteld.

Uiteraard ben ik naar de huisarts gegaan en ik kreeg direct een doorverwijzing voor de Mammapoli. Gelukkig kon ik snel terecht. Na alle stress die we tot dan toe met Bommel mee hadden gemaakt, de momenten dat we dachten haar te verliezen… het enige wat er door me heen ging was: “Het zal toch niet?” en “Dit kan niet. Mijn kind heeft mij nodig.”.

De mammogram
De dag van de afspraak kreeg ik geen hap door mijn keel. Er schoot van alles door me heen. Een kuiltje is immers ècht geen goed teken, was me inmiddels duidelijk geworden. Op de automatische piloot ben ik erheen gereden. Trillend als een rietje kleedde ik me uit voor het onderzoek. Zoals je je wel voor kunt stellen verliep dat niet echt soepeltjes…! Ik kreeg een mammogram en daarna nog een echo. De verpleegkundige nam me mee de onderzoeksruimte in. Ze legde me uit wat er ging gebeuren. Ik hoorde het maar half. En toen het onderzoek van start ging begon ik uit het niets heel heftig te huilen. Ik kon het niet stoppen. De tranen bleven maar komen. Daar stond ik dan, hevig snikkend, met mijn borst geklemd in een ‘bankschroef’. Die verpleegkundige wist niet wat haar overkwam natuurlijk. Had zij weer! Ik bood al snikkend mijn excuses aan. Het enige wat ik dacht was: “Dit kan niet. Niet ik. Ik kan niet ziek worden. Ik moet nog mijn hele leven voor Bommeltje zorgen. Zij heeft mij nodig.”. Alle stress die we al met Bommel gehad hadden en die er nog steeds was, plus alle extra stress die dat stomme kuiltje me opleverde, het kwam er allemaal uit.

De echo
De radioloog keek me ook wat verbaasd aan toen ik binnenkwam voor de echo. Dikke, rode ogen en een betraand gezicht. Het kon me niets meer schelen. Ik nam ook niet de moeite om hem van een uitleg te voorzien. Ik voelde me leeg, moe en intens verdrietig. Hij bleek ook niet het type arts dat de moeite nam te vragen of het wel met me ging. Een mooi duo! Hij deed routinematig zijn onderzoek en informeerde me weer in de wachtruimte plaats te nemen.
Het wachten leek uren te duren. Oké, het duurde ook zo’n 2 uur, maar gevoelsmatig was het nog langer. Uiteindelijk werd ik door een vrouwelijke arts geroepen. We namen plaats. Gespannen keek ik haar aan. Ze lachte. Goed nieuws: het bleek een cyste. Wat was ik opgelucht!

De cyste
Daarna bespraken we dat een cyste, hoe klein ook, de huid naar binnen kan trekken. Ook kwam ter sprake dat de plek waar het kuiltje zat, een zwakke plek is in mijn borst. Ik besefte me toen namelijk pas weer dat ik met Fiene 3 borstontstekingen had gehad. Allemaal in mijn linkerborst. Ik had toen hyperlactatie. Ik kon als het ware een weeshuis voeden. Tel hierbij op een tweede zwangerschap, het borstvoeden van Bommel en de stress die daarna volgde en je kunt stellen dat dit alles ervoor heeft gezorgd dat mijn borst – ‘wegens bewezen diensten’ – de geest heeft gegeven…!

Voor mijn eigen geruststelling heb ik een jaar later de onderzoeken nog eens herhaald. Dit keer zonder alle tranen. Gelukkig kwam er dezelfde uitslag uit. Ook was er niets veranderd aan de cyste in dat jaar. Ondertussen zie ik het kuiltje als het bewijs dat mijn borsten hun werk goed hebben gedaan.

Jonge vrouwen: laat je onderzoeken!
Ik besef me heel goed dat ik heel gelukkig mag zijn met deze uitslag. Ook prijs ik mezelf gelukkig met een huisarts die mij serieus neemt en dat hij mij heel laagdrempelig doorverwees naar de nodige onderzoeken. Want, helaas zijn er nog steeds veel vrouwen die een hele andere diagnose krijgen. Onder hen ook veel jonge vrouwen (onder de 45). Daarom is borstonderzoek ontzettend belangrijk. Dus, merk je een verandering in je borst(en): zorg dat je er op tijd bij bent en laat je onderzoeken. Ook al ben je pas begin 30, zoals ik.