Feestbuik

Als ouders van een zorgintensief kindje maak je medische handelingen mee die stress, onrust en zorgen geven. Op het moment zelf doe je wat er moet gebeuren en sta je op de overleef stand. Om daarna de vermoeidheid dubbel te voelen en dan lijkt dat ene moment ineens alweer zover weg. Datzelfde gevoel heb ik na afgelopen week. Het is zelfs nu al moeilijk voor te stellen dat we begin van deze week Bommel weer incheckte voor opname in het WKZ.

Minste van twee kwaden
Wij hebben nog het “geluk” dat Bommel zo klein is dat ze alles niet echt meekrijgt. Dus de aanloop naar de opname in het WKZ deed haar niets. Mij hield het daarentegen al een tijdje bezig. Schreef ik in mijn blog “Het Mickey button dilemma” nog dat we er erg tegenop zagen als Bommel een PEG sonde zou moeten krijgen, langzaamaan leefden we steeds meer naar dat moment toe. Gek misschien voor de buitenstaander. Maar het lijkt, ook nu achteraf, echt de minste van de 2 kwaden. De neus-maagsonde houden of een PEG plaatsing.

Na een aantal, voor mij, onrustige nachten brak de opname dag dan eindelijk aan. Eenmaal in het WKZ pakten we verrassend snel de “ziekenhuis draad” weer op. We merkten hoe doorgewinterd we eigenlijk zijn. Waren we bij de 1e opname (Bommel 4 weken oud) nog compleet overdonderd, nu weet je hoe het hier werkt. Toch blijft dat een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het fijn dat je niet meer zo erg van je stuk raakt, maar aan de andere kant ben je ergens waar je helemaal niet wilt zijn.

Van Kikker naar Dromedaris
Voordat Bommel definitief verlost werd van haar neus-maagsonde kreeg ze er eerst een slangetje in haar neusje bij… Dit om de pH-waarde van de maag te meten. We moesten haar met z’n drieën vast houden om dit voor elkaar te krijgen. Gelukkig de laatste keer! Met de gastrostoma hebben we hier geen last meer van. De dagen in een ziekenhuis vliegen voorbij. De verpleegkundige is nog niet weg of er staat alweer een pedagogisch medewerker of arts die van alles over je kind wilt weten. Dus voor we er erg in hadden deden we Bommel een roze operatiehemdje aan en waren we op weg van afdeling Kikker naar Dromedaris. De O.K. in het WKZ.

WonderKamers
Je weet dat je (te) vaak in het ziekenhuis komt als je in de O.K. wachtkamer en daarna in de verkoeverkamer allerlei WKZ bekenden tegenkomt. Hetzelfde geldt als je zit te lunchen in het restaurant. Je gaat je nog bijna thuis voelen! Maar één ding zal echter nooit normaal worden. En dat is het moment dat jouw kleine uk op de arm van haar papa de grote O.K. deuren met de giraffen doorgaat om naar de operatie kamer te gaan. Maar toch, als ik die lange gang met al die verschillende O.K.’s zie dan schiet er door mijn hoofd: W.K.; WonderKamers. Want wat een medische wonderen worden daar allemaal wel niet verricht! In betere handen kan ons schatje niet zijn.

Goed herstel
Tycho en ik sliepen om & om een nacht bij Bommel. Het is een soort van kamperen in het ziekenhuis. Overleven tot je weer naar huis mag met je hummel. Je loopt nog net niet met een toiletrol onder je arm naar de WC! En ondanks dat het voor ons zwaar, vermoeiend en toch ook ergens op een rare manier vertrouwd is, gaat het herstel van Bommel gelukkig goed. Iedere dag mag ze iets meer voeding en dat gaat prima door dat slangetje in haar buik. Nu thuis is het verzorgen van de stoma en het gaatje wel gek. Je doet het allemaal wel en toch is het besef er niet helemaal. Dat dit het buikje is van ons kindje waar dat ding uitsteekt.

In haar nopjes
Bommel is een bikkel als we het wondje verzorgen. Ze geeft geen krimp. Ze lijkt zelfs een tikje vrolijker dan ze altijd al was. Toch het besef dat het slangetje uit haar neus & keel is, en de pleisters weg. Ze laat ons gestuntel met dit nieuwe “apparaat” geduldig toe. Wij moeten onze weg nog vinden met alle afsluitdopjes, tussenstukjes en stoma uitgangen. Als de melk weer eens in het rond spuit en wij innerlijk vloekend met natte handen weer een knoppie ergens op proberen te draaien zit zij kraaiend te kijken. Helemaal in haar nopjes met het ballonnetje in haar maag!

Nu eerst een piepklein ballonnetje. Over zes weken de “Mickey button”. Al die polonaise aan je lijfje. Het is bijna een feestbuik!