Foodie of Tubie?
Voeding. We zijn er allemaal wel eens mee bezig. Je wilt wat minder, je wilt gezonder, je wilt vegetarisch. Voor de lijn, voor de sport of voor de gezondheid. Feit is dat we het allemaal nodig hebben. Zonder eten zouden we het niet lang uithouden. Het verschaft ons de brood(!)nodige energie. Er is veel om te doen en over te lezen. Heel interessant, maar wat als je helemaal niet in staat bent om te eten? Deze week is het Feeding Tube Awareness Week.
Eens in de zoveel tijd komt het weer in me op: eten we wel gezond genoeg? Moeten we niet iets meer dit en iets minder dat? Zo ook 2 jaar geleden toen Bommel nog haar button had en sondevoeding kreeg. Ik heb toen veel gelezen over E-nummers, biologisch, super foods, shakes, oil pulling en koolhydraten & suikers. Eerlijk gezegd: ik werd er knettergek van en heel onrustig. Ik kreeg zelfs het gevoel dat ik helemaal niet gezond bezig was. Goede, gezonde voeding vind ik belangrijk, maar dit…! Ik zou er een hele studie van hebben moeten maken om dit allemaal op een rij te krijgen en een echte ‘Foodie’ te worden. Die puf ontbrak en ontbreekt mij echter ‘for obvious reasons’…
Ander perspectief
Toen ik merkte dat het me niet los liet en ik me druk aan het maken was over wat er bij ons op tafel staat, bedacht ik me ineens: en Bommel dan? En ik kan je zeggen, dat relativeerde enorm. Want een speltboterham past nog steeds niet door een MIC-KEY slangetje! Bommel kreeg 4 x per dag Nutrini Low Energy Multi Fibre. Sondevoeding speciaal voor kinderen die weinig fysieke beweging krijgen. Of hier ook een biologische, E-nummer vrije, power variant van is? Who cares! Feit is dat zonder deze voeding en haar MIC-KEY button, Bommel helemaal niet overleefd zou hebben. Haar mond motoriek en slik techniek waren niet goed. Daar kreeg ze toen pre-logopedie voor. Tja, dat bood toch een ander perspectief én rust in mijn hoofd!
Bewustwordingsweek
Deze week is het Feeding Tube Awareness Week. Het is goed dat hier aandacht aan besteed wordt en er meer bewustwording komt. Als het op niet eten, sondes en sondevoeding aankomt, heersen er nog veel vooroordelen en is er bij buitenstaanders weinig kennis en vaak ook minimaal begrip. Toen Bommel nog een sonde had en niets zelf at, werden ook wij overspoeld met goedbedoelde tips. Opmerkingen als: “Geef hem/haar maar eens een dagje aan mij, ik krijg hem/haar wel aan het eten.”, worden veel gehoord door ouders van sondegevoede kids. Was het maar zo makkelijk! De problematiek van kinderen met een sonde is echt een stuk complexer dan het simpele ‘mijn kind weigert zijn groenten te eten’…
Sonde = leven
Voor ons betekende een sonde dat Bommel kon gaan aansterken, energie opdoen en letterlijk: (over)leven. Tot wij een voedingspomp kregen waren we heel lang bezig met haar voedingen. Ze was niet mobiel en moest in de box of wipstoel blijven liggen tot de voeding binnen geheveld was (met behulp van de K3 microfoon standaard van Fiene!). Dat duurde soms wel 2 uur. De pomp betekende vrijheid. En de komst van de MIC-KEY button heeft Bommels en onze mobiliteit alleen maar vergroot. De reden dat Bommel dit nodig had was uiteraard niet leuk. Het had echter ook voordelen: wij hoefden ons kind niet wakker te maken voor een voeding, wij konden in de auto stappen terwijl haar buikje gevuld werd en als ze ziek was en veel spuugde hoefde ik me niet druk te maken over uitdroging. We pasten de snelheid van de pomp aan en het kwam goed. ‘Elk nadeel heb tenslotte z’n voordeel’, nietwaar!
Nu, 2 jaar later, is Bommels MIC-KEY button verwijderd en lepelen we haar 4 voedingen per dag. Alles is fijn gepureerd & vloeibaar en ze doet het er heel goed op. De vragen over overgaan naar vaste voeding vliegen ons om de oren. We zien het echter wel. Voor nu is dit goed. Ze groeit, is energiek en vrolijk. Er zijn nog altijd meerdere wegen naar Rome dan de standaard wegen; fijn gepureerd kan ook!
Echte ‘Foodies’ zullen we denk ik niet worden.
Maar ‘Tubies’ waren we zeker; en hele trotse!
