Kerst

Wat we doen met kerst? Die vraag krijg ik al weken, vaak voorzien van een hartelijke uitnodiging. Rob en ik mogen overal aanschuiven.

Ik zie ons al figureren in een kerstreclame. De eenzame ouders van het overleden kind met een kruiswoordpuzzel in een kale huiskamer. Ze luisteren naar het tikken van de klok tot de duisternis valt en ze zuchtend in hun auto over een besneeuwde weg naar de andere kant van het land ploegen. Verkleumd komen ze aan – de verwarming ging stuk onderweg – en ze kloppen op het raam. De voordeur vliegt open, ze worden omhelsd door de knappe gastheer, treden binnen in een kamer gevuld met vrienden en schieten vol als ze de ingelijste foto zien die liefdevol onder de kerstboom is gezet. Tranen natuurlijk – nu klinkt een ontroerend muziekje – want het kind is niet vergeten. Lachend snijden ze de knapperige kalkoen van de Plus of de Lidl of de Jumbo aan.

De werkelijkheid
In commercials zou het zo gaan, maar in het echt bedanken de ouders van het overleden kind voor alle goedbedoelde uitnodigingen. Omdat de realiteit zoveel weerbarstiger is. Kerst is gewoon klote en wij zijn slechte acteurs. Ik weet niet eens meer wat we vorig jaar op 25 en 26 december deden – de wond was nog vers – maar dit jaar hakt de afwezigheid van onze allergrootste kerstliefhebber er genadeloos in. Kerstmutsen, kerstfilms, kerstmuziek, kersttruien. Vroeger bestond er niets leukers, nu veroorzaakt elk kerstlichtje een schroeiplek op de ziel.
Dit jaar dus geen boom in de vaste hoek van de kamer, we durven de doos met zelfgemaakte en melige kerstballen niet eens te openen. Bang voor herinneringen aan een afgekapt gezinsleven dat juist in december zo warm en knus was. Laat ons maar even met kerst. Als alle blauwsparren in januari afgedankt aan de straat liggen, komen we graag een keertje eten.