Positief verrast

Toen ik met Bommel op controle was bij de kinderarts, werd ik positief verrast. Het werd me weer duidelijk dat kleine gebaren een groot verschil kunnen maken in hoe je een ziekenhuisbezoek beleeft. 

Bij het aanmelden bij de balie zei de verpleegkundige: “Ik zie in het dossier dat we Bommel niet hoeven te meten en te wegen. Dat doen jullie bij haar Arts voor Verstandelijk Gehandicapten.”
Dit lijkt misschien iets simpels, maar het is in de afgelopen 10 jaar nog niet eerder voorgekomen dat ik me niet hoef te verdedigen dat wij die-extra-onderzoekjes-die-op-de-poli-gebeuren niet doen. Bij de urologie poli moet je bv. standaard bloeddruk meten en urine afgeven (geen gemakkelijke zaak bij een niet zindelijk EMB kind…!).
Ondanks gemaakte afspraken hierover moet ik er meestal toch een discussie over aangaan, aan de balie. En dan moet de verpleegkundige dat toch echt eerst checken bij de arts, etc. etc. Vervelend. Maar: dat hoefde nu dus helemaal niet. We waren aangemeld voor ik het wist!

Wat ik zo tof vind aan onze kinderarts is dat hij, als hij ons in de wachtkamer komt ophalen, altijd checkt: witte jas aan of uit? Ook een klein gebaar misschien, maar het feit dat hij hier oog voor heeft en dit vraagt, vind ik super. En hij groet Bommel altijd. Ook niet onbelangrijk. Helaas zijn er nog genoeg zorgprofessionals die dat niet doen.
Dat Bommel tijdens dit bezoek zijn tissuedispenser leegroofde, en zijn spreekkamer enigszins op stelten zette, vond hij gelukkig prima.

Dit soort kleine dingen kunnen een groot verschil maken voor kinderen en hun ouders als ze het ziekenhuis bezoeken. Want wat zeggen deze kleine dingen mij?

• Ze zijn voorbereid op onze komst
• Er zijn duidelijke afspraken gemaakt over wat we komen doen vandaag
• Deze afspraken zijn bekend bij alle betrokkenen
• Men houdt zich merkbaar aan de gemaakte afspraken
• Ze willen het mijn kind en mij zo prettig / comfortabel mogelijk maken

Ofwel: er is aandacht voor ons en onze wensen / ideeën / ervaringen worden serieus genomen en meegenomen in de aanpak. En heel belangrijk: het opgebouwde vertrouwen wordt niet geschaad.

Toen we weggingen zag ik een meisje in de wachtruimte zitten. Armpjes stokstijf. Geconcentreerd kijken naar de Ipad die haar mama vasthield. Want: Emla (verdovende zalf) op de elleboogplooien. Dikke stroken folie eroverheen om de boel op z’n plek te houden. Ook procedureel comfort en het voorkomen van dwang, pijn en angst vindt zichtbaar steeds meer zijn weg in ons eigen ziekenhuis. Heel goed!