Kaarten

En toen? Toen stond ik weer hier, op mijn vaste plekje in de krant. “Mama, jij bent weer terug!” Ik hoor het Job zeggen. Blij als altijd. Of ik nou de vuilnisbak aan de straat had gezet of thuiskwam na een tiendaagse reis door Mongolië. Maar deze keer zou ik mijn vinger op zijn lippen leggen. “Sssst” (waar hij dan weer heel hard om moest lachen). Ben ik terug? Ik weet het niet. Sinds Job overleed, weet ik nog maar heel weinig.

Liefst zou ik deze column schrijven in een heel klein lettertype, of in lichte inkt die je nauwelijks ziet. Omdat ik twijfel aan elk woord dat ik tik. Is het wel zo? Klopt het wat ik hier zeg? De tijd van de zekerheden ligt (voorlopig) achter ons. Als moeder van een overleden kind begin ik elke ochtend op de tast. Sinds zondag 21 november hangt er een dikke mist over de dagen. Er zijn wat feiten. 1. Job komt nooit meer terug. 2. Hij was de liefde van mijn leven. 3. We kregen 651 kaarten in de bus.

Voor dat laatste wil ik u bedanken. Een groot deel van die enveloppen kwam van krantenlezers. Bij elke kaart stelde ik me voor hoe u naar de winkel liep, hoe u een geschikte kaart uitzocht (misschien had u ’m al thuis in een doosje liggen), hoe u net als ik zocht naar woorden, hoe u aan tafel onder een grote lamp zat te schrijven, hoe u op de fiets stapte naar de dichtstbijzijnde brievenbus – of misschien meteen even de hond uitliet. Het ontroerde me. Rob en ik keken dagelijks uit naar die blijken van medeleven. Als de gordijnen ’s avonds dicht gingen, lazen we ze aan elkaar voor. Feit 4: 17 jaar is veel te jong om dood te gaan.