Lieve Fiene

Toen ik je vrijdag van school kwam halen met Bommel stormde je op jouw juf af. Je vertelde haar dat Bommel er was. Daarna rende je naar ons toe en stond naast ons te “glunder stralen” en zei tegen iedereen die langs kwam: “dit is míjn zusje!” Op dat moment besefte ik me dat jij het ontzettend verdient om in het zonnetje gezet te worden als Mantelzus. Echt de allerhoogste tijd voor een eigen blog. Mijn brief aan jou.

Toen ik laatst in een fotoalbum zat te kijken van jou bedacht ik me dat jij 3,5 jaar mijn enige oogappel bent geweest. Papa, ik en jij waren een drie eenheid. Ik had alle tijd & geduld voor jou en stortte al mijn liefde en zorg over jou uit. Heerlijk was die tijd. Dit was het leven wat jij gewend was. Toen we je eenmaal vertelde dat mama een baby in haar buik had, was jij door het dolle heen! Je bent een paar keer met me mee geweest naar de verloskundige. Je mocht dan op de knopjes drukken van het apparaatje waarmee we de baby’s hartslag konden horen. Toen je op een dag mijn navel zag, concludeerde jij dat daar de baby wel uit zou komen. Een volkomen logische redenatie natuurlijk…!

Grote Zus
Toen Bommel eenmaal geboren was had je er een titel bij. Als iemand aan jou vroeg hoe jij heette, antwoordde je standaard met: “Fiene Tomassen. Grote Zus.” Je nam deze nieuwe titel heel serieus. Je wilde met alles meehelpen en vroeg papa en mij onze oren van ons hoofd. Je accepteerde Bommel eigenlijk meteen. Natuurlijk was het ook gek dat je ineens niet meer het enige kind in huis was, maar dat hebben alle oudste broers en zussen. Het is wennen.

Keerpunt
Toen Bommel ineens van ons huis naar het ziekenhuis ging vond je dat terecht heel raar. De eerste keer dat we jou meenamen op bezoek, was je zo blij om haar weer te zien. Alle slangetjes en apparaten waren wel gek, maar jij had eigenlijk alleen maar oog voor jouw zusje. Ik kan natuurlijk niet in jouw hoofdje kijken, maar ik stel me zo voor dat dit echt een enorme impact op je heeft gehad. Ten eerste was je niet meer ons enige kindje, maar al onze aandacht ging ook nog eens naar dat nieuwe zusje in het ziekenhuis. Zeker toen ze in het Universitair Medisch Centrum verder van huis lag had jij het merkbaar moeilijk.  Vanaf Bommels opname werd pas écht alles anders in jouw leventje.

Mini mama
Het is aandoenlijk om te zien hoe trots je bent op Bommel. Je wilt haar aan de wereld laten zien. Als we ergens naartoe gaan vraag je steevast of Bommel toch zeker ook meegaat. Ze hoort er voor jou helemaal bij. Je vraagt soms aan me: “Mama, toen ik nog klein was (!!) had ik ook een sonde en een monitor hè?”. Jij weet niet beter en denkt dat alle kleine kindjes dat hebben, en ook dat overal lieve ‘oppassen’ (lees: kinderverpleegkundigen) komen om voor de baby’s te zorgen.

Toen er laatst een vriendinnetje kwam spelen zag zij Bommels saturatiekabel en haar sonde. Ze vroeg wat dat allemaal was. En jij, als rasechte mini mama, legde het haar precies uit. Als de voedingspomp klaar is, spring jij van je stoel en zet je hem uit met de mededeling: “Mam, ik heb de pomp vast uitgedaan hoor. De voeding is klaar.” Ontzettende topper!

Wat ik je zeggen wil…
Lieve Fiene, er is zoveel dat ik tegen je wil zeggen.
Ik wil je zeggen dat het me spijt. Ik wil je zeggen dat ik je dit had willen besparen als dat had gekund, dat ik het vreselijk vind en dat ik zou willen dat het anders was.
Het spijt me dat papa en ik chronisch oververmoeid zijn, dat we kortere lontjes hebben, dat we niet uitgebreid de tijd hebben om met je te spelen en dat je altijd moet wachten op je zusje. Het spijt me dat jij meer moet inleveren dan ‘gewone’ oudste broers en zussen. Het spijt me dat we vaak zeggen dat je zachtjes moet zijn, dat je voorzichtig moet zijn, dat je even iets niet moet doen, dat je gewoon moet gaan spelen en dat je lief moet zijn. Terwijl…je bént lief…

Daarom zeg ik je vooral dat ik vreselijk veel van je hou, dat ik apetrots op je ben en dat ik er altijd voor je zal zijn. Dat jij, hoe klein je ook bent, jezelf nu al wegcijfert voor je zusje, maar dat jij dit niet hoeft te doen. Ik vergeet je niet. Ik zie je niet over het hoofd. Jij doet er toe. Meer dan ik nu soms kan laten zien.

Levensles
Helaas zitten we in de situatie waar we in zitten. Dit is hoe het is. En op zichzelf is dat meteen ook een levensles. Het leven loopt niet altijd zoals je hoopt of verwacht. Maar als die momenten zich voordoen is er maar 1 ding belangrijk: hoe je er mee omgaat. Dát is wat het verschil maakt. Ik hoop echt dat je weet dat papa en ik onze uiterste best doen voor Bommel EN voor jou. We roeien met de riemen die we hebben, al zijn onze riemen soms een beetje kort.

Ons kind
Soms maak ik me zorgen om je en ben ik bang dat jij later bakken met therapie nodig zult hebben, omdat je vanaf je 4e ineens bijna altijd op de 2e plek kwam. Totaal onbedoeld natuurlijk en puur uit noodzaak geboren. Maar toch… Ik houd echter de hoop dat als wij ons voldoende bewust zijn van de situatie en we je laten voelen dat we er nog steeds voor je zijn, van je houden, dat jij voor ons net zo belangrijk bent als je zusje en dat we je letterlijk & figuurlijk zien staan, dat de schade dan mee zal vallen. Je bent zo’n leuk kind! Je bent ons kind en ik ben onbeschrijfelijk trots op je!

Zoals Grote Haas tegen Hazeltje zegt in ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’:
Ik hou van jou helemaal tot aan de maan. En weer terug!

Mama